GASTBLOG | Een ziekenhuis bezoek

Wij vroegen jou om een gastblog te schrijven. Deze keer kun je van Joy een gastblog lezen. Zij heeft al meerdere gastblogs voor ons geschreven.

Het is dinsdagochtend. Ik kom net bij de psycholoog vandaan en we rijden direct door naar het ziekenhuis. We zijn een half uur te vroeg dus hebben nog alle tijd om even een bakkie te doen. Ik merk dat ik nerveus ben. Momenteel gebruik ik geen ontstekingsremmende medicatie en dat is te zien. Ik heb een flinke ontsteking zitten in mijn rechter middelvinger wat zorgt voor pijn en een belemmering in de dingen die ik doe. 

Het is opvallend rustig in het ziekenhuis. Normaal zitten er veel meer mensen in de wachtkamer en is het ook bij de apotheek  drukker. We kletsen wat en ik ga nog een aantal keer naar het toilet van de zenuwen. Normaal ga ik altijd alleen naar het ziekenhuis, maar deze vriend brengt en haalt me altijd als ik therapie heb, zodat ik niet met de trein hoef. Zo fijn als er mensen ook op zo’n praktische manier om je heen staan. ‘Ik weet dat ik sowieso weer met medicatie moet starten, als het maar geen prednison is’, zeg ik tegen die vriend als hij vraagt waar ik zo nerveus voor ben. 

Ik zie mijn arts al een aantal keer heen en weer lopen en uiteindelijk wordt mijn naam geroepen. Samen met een vriend loop ik naar binnen. 

De arts vraagt hoe het gaat en ik vertel dat m’n handen veel pijn doen. Ik vertel hem over de behandelingen die ik heb gehad en hoe die niet aan leken te slaan. Hij kijkt naar mijn hand en hij ziet dat het inderdaad erger is dan voorheen. Er lijken ook meer gewrichten aangedaan te zijn dan vorige keer. ‘Dat ziet er niet goed uit’, zegt de arts. ´Ik wil je een medicijn voorschrijven wat in het rijtje reuma remmers valt. Aangezien het 3 maanden duurt voordat dit medicijn kan gaan werken, geef ik je ook een kuur prednison.´Ik schiet vol. ‘Ik zie dat het je emotioneel maakt.’ ‘Klopt, ik heb dit medicijn wel eens eerder gebruikt en had toen een hoop last van bijwerkingen.’De vorige keer dat ik prednison gebruikte, resulteerde dat in een donker hoofd en dissociatie. Voor beiden ben ik al gevoelig, vandaar mijn afkeer tegen het medicijn.’Ik zal je een iets lagere startdosering geven, hopelijk valt het dan mee met de bijwerkingen.’Tegelijk weet ik dat dit moet, omdat de ontstekingen m’n gewrichten aantasten. Er wordt een hoop verteld over de medicatie, mogelijke bijwerkingen en welke opties er nog zijn als dit niet werkt. Op het moment dat ik op sta om weg te lopen, zegt de arts dat hij het lastig vindt voor me en hoopt dat het eindelijk eens onder controle komt. Het raakt me. 

Mijn hoofd zit vol. Even later zit ik bij de verpleegkundige om nog meer informatie over het medicijn te krijgen en mijn bloeddruk op te meten. ‘Die houden we even in de gaten, die is wat aan de hoge kant en het is een bijwerking van dit medicijn.’ ‘Nu is dit, na deze mededelingen, ook geen goed moment om m’n bloeddruk te meten.’ antwoord ik. Anderhalf uur later en onwijs moe lopen we samen het ziekenhuis uit. 

Eenmaal thuis app ik een aantal mensen wat er uit de afspraak is gekomen en welke stappen er ondernomen worden. Ik vraag een aantal mensen een oogje in het zeil te houden en gelukkig zie ik morgen mijn psycholoog weer om ook hem in te lichten over de bijwerkingen van de prednison. Want je kunt zeggen wat je wil, maar de prednison is echt geen pretje. 

Wil jij ook een gastblog schrijven voor MJZENV? Dat kan! Je kunt ons mailen naar blog@maarjezieternietsvan.nl of even via Instagram een berichtje sturen.