Van levensgenieter naar niet zo van het leven genieten

Mijn eerste blog en jeetje wat vind ik dit spannend. Zullen jullie het wel interessant vinden? Zullen jullie mijn verhalen wel gaan lezen? Maar goed ik ga ervoor. Want verhalen zijn er om gedeeld te worden zodat je misschien een stukje herkenning vindt die je op dat moment nodig hebt. 

De laatste jaren was ik een levensgenieter (ja zo kon je mij denk ik wel noemen), tuurlijk had ik soms ook mindere dagen maar over het algemeen genoot ik van het leven. Dit was vroeger wel anders.

Vanaf groep 4 van de basisschool tot ongeveer het 3^e jaar van het VMBO werd ik gepest. De reden? Omdat ik lelijk was. Ja en nu hoor ik je denken. Lelijk wat is dat dan? Nouja ik dus ! Maargoed daar zal ik later misschien nog wel een blog over schrijven. Ik was dus een levensgenieter. Ik woon samen met mijn partner en 2 katten en sinds 3 jaar hebben wij onze eigen camper. Heerlijk vonden wij dat, lekker tripjes maken naar plekken in Nederland of even op en neer naar Parijs. Wij konden er optimaal van genieten. Luifel uit , stoeltjes neerzetten en een wijntje inschenken en voor ons was het goed.

In 2018 hadden wij dan ook een prachtige route gepland door Frankrijk. De wijnroute  een route langs allerlei leuke wijnhuizen en velden vol met druiven die later lekkere wijntjes zouden gaan worden. Het zou prachtig worden. Maar tijdens de reis merkte ik iets aan mezelf. Ik was al een tijdje moe maar het was ook druk op het werk geweest en ik wilde graag sporten dus dat was logisch. Maar deze vakantie was anders. De mooiste plekken kwamen we tegen maar ik ‘voelde’ het niet. Waar ik normaal optimaal kon genieten van de kleinste dingen kwam er nu weinig gevoel omhoog. 

Er zijn zelfs dagen bij geweest dat ik eigenlijk alleen maar naar huis wilde. Dat deden we niet. We maakte onze vakantie af en probeerde zoveel mogelijk te genieten van al het moois wat we zagen. Eenmaal thuis ging het leven gewoon  verder. Er had inmiddels een overname plaats gevonden van het bedrijf waar ik werkte dus dat ging veel veranderingen met zich mee brengen. Ik hobbelde voort, werken , sporten en tussendoor nog wat aan het huishouden doen. Ik ben een perfectionist dus niets maar dan ook niets mocht onder mijn vermoeidheid leiden. Fouten maken hoort er niet bij. Doorgaan en zorgen dat alles goed blijft gaan. Dat ging een tijdje goed…. Tot die ene dag in december nu alweer iets meer dan een jaar geleden.

Ik was moe , op , oververmoeid en ontzettend gespannen. Dat uitte zich in totale black-outs achter mijn computer op mijn werk. Ik begon  met huilen en kon hier eigenlijk niet mee stoppen. Waarom overkwam mij dit? Kom op, ik ben jong , ik moet dit toch kunnen? Ik besloot naar huis te gaan. Ik weet nog dat ik wegging en tegen mij collega zei ‘ik ga even slapen, tot morgen’. Maar morgen werd  overmorgen, een maand later en  na heel veel slapen besloot ik na 2,5 maand weer te gaan werken. Ik moest door, van alleen maar in mijn bed liggen werd ik ook niet gelukkiger. Ik ging weer opbouwen maar na ongeveer 4 maanden rustig opbouwen ging het opnieuw mis.  

Nu voelde ik me naast ontzettend moe ook nog een enorme mislukkeling. Accepteren dat ik een burn-out had?  Maar hoe dan? Ik ben 26 jaar stond vol in het leven en nu? Nu kom ik soms dagen niet uit mijn bed, kan ik voor mijn gevoel niets, ben ik depressief en kan weinig me nog uitmaken terwijl ik me juist over heel veel dingen ook weer enorm druk kan maken. Ik ben nu een jaar thuis, heb diepe dalen gekend en ik was er bijna niet meer geweest. Maar ik ben er nog! Ik ben sterker dan ik ooit had kunnen denken. En nu ga ik vechten, vechten om weer te herstellen en vechten om nog een grotere levensgenieter te worden dan dat ik ooit ben geweest.

Het gaat moeilijk worden maar….LET’S DO THIS!