Trigger warning: zelfbeschadiging
Hij keek me aan alsof ik een gruwel was. Schoorvoetend stapte ik binnen met de pijn die ik mezelf had aangedaan. Het was niet bewust. Eenmaal op de behandeltafel kon er geen vriendelijk woord vanaf en toen ik ook maar één zin terug zei omdat ik me gekwetst voelde en aan wilde geven dat dit totaal niet voor de lol was, besloot hij dat het genoeg was. Hij liet me met net geplakte wonden zonder dat het verbonden was, naar huis gaan.
Die bewuste ochtend raakte ik in een pittige dissociatie. Ik schoot van de ene herbeleving, in de andere en eenmaal uit de dissociatie, zag ik wat ik mezelf had aangedaan. Tranen stonden in mijn ogen. Ik was boos op mezelf, op dat wat ik had aangedaan. Dat het mis gegaan was. Met heel veel moed heb ik de HAP durven bellen, om er naar te laten kijken.
Hoe er in het ziekenhuis gehandeld is, was niet okay. Er had met aandacht naar gekeken moeten worden. Ik had niet zo behandeld mogen worden, ook niet omdat ik het mezelf aangedaan heb. Niemand doet dit voor de lol en niemand kiest ervoor om zichzelf zoiets aan te doen. Laten we met elkaar door blijven strijden voor rechtvaardigheid hierin. Om sterk te staan, voor jezelf. Voor jou, voor mij.
