Staren , niets zeggen en alleen maar ‘zijn’ . Mijn hoofd zit vol maar voelt tegelijkertijd zo ontzettend leeg. Ik lig hier maar en staar naar het plafond. Niet dat het mij helpen kan maar ik weet niets anders te doen nu.
Het is weer zover. Ik wordt wakker en voel meteen aan mezelf dat dit geen fijne dag gaat worden. Ik voel me verdrietig, waardeloos en heb nergens zin in. Op dit soort dagen is het extra moeilijk om uit mijn bed te komen. Onze kat Eddie staat naast me. Hij wil natuurlijk eten. Ik stap uit bed en ga met hem naar beneden. Ollie (onze andere kat is inmiddels ook aangekomen) ze geven me kopjes terwijl ik hun bakjes vul. ‘Toch nog iets wat ik wel kan’ zeg ik sarcastisch tegen mezelf. Nu ik toch beneden ben kan ik net zo goed maar direct mijn medicijnen mee nemen naar boven dan hoef ik zometeen teminste niet nog eens naar beneden. Bij mijn medicijnen moet ik eten dus ik neem direct ook iets kleins te eten mee naar boven. Nou hoppa denk ik nog , 3 taken afgerond; katten eten, medicijnen ingenomen en ontbeten. Goed bezig meid!
De dag is nog maar net begonnen maar het voelt alsof ik er al een hele dag op heb zitten. Ik lig nog steeds in mijn bed, mijn ontbijt bord staat nog naast me en daarnaast ligt mijn ‘lijstje’. Ja ik heb een lijstje. Op dit lijstje staan dingen die goed voor me zijn op dagen als deze. Ik kijk er nog eens naar. Mediteren, nee geen zin in. Zingen,hmm…ook geen zin in. Bewegen/sporten , nope dat al helemaal niet. Ik ga maar weer liggen en staar naar het plafond. Wordt het weer zo een dag? De gordijnen zijn nog steeds dicht maar ik voel ook totaal geen behoefte om ze te openen. Ik wil gewoon liggen, staren, niets doen.Ondanks dat ik niets doe staat mijn hoofd op volle toeren aan. Negatieve, niet helpende gedachten stromen mijn hersens binnen. Ik probeer ze niet toe te laten maar weet dat ze gelijk hebben. Van in mijn bed liggen wordt ik niet beter en dat weet ik dondersgoed. Maar waarom is het op dagen als vandaag zo ontzettend zwaar om eruit te gaan.
Je zou denken dat de tijd langzaam gaat als je een dag als deze hebt. Maar daar verbaas ik mezelf elke keer weer over. Voor ik het weet is het lunch tijd. Maarja eten maken? Daar heb ik dus echt geen zin in. Ik pak een zak chips uit de kelder en deze gaat tot op de bodem leeg. Meteen na de laatste hap komt het weer. Waarom deed ik dit? Ik ben al dik genoeg. Jeetje Ingenborgh je bent door je medicijnen al zoveel aangekomen, vreet niet zo! Mijn hoofd is in gevecht. Zowel schuldgevoel als een waardeloos gevoel overheersen. Ik blijf liggen…. tot op een gegeven moment mijn telefoon gaat. Mijn man, hij is bijna thuis. Ineens besef ik me dat het al 18.45u is en er beneden nog geen licht aan staat en ik vandaag niets anders heb uitgevoerd dan mijn plafond bestuudeerd te hebben. Maarja that’s life op dit moment, morgen weer een nieuwe dag vol nieuwe kansen…..of niet
2 Comments
Herkenbaar! Het lijken dagen waarop je niets doet, maar je hoofd is dan keihard aan het (ver)werk(en). Mooi beschreven en ik denk dat het voor anderen ook goed uitlegt wat er op dit soort dagen met je gebeurt.
Dankjewel voor je lieve reactie Naomi.
Ik hoop dat anderen hier erkenning in vinden en dat mensen op deze manier snappen wat je op zo een dag doormaakt.