Ankerpunten

Als ’s ochtends de wekker gaat, stap ik uit bed en haal ik Raaf uit zijn hok. Vaak knuffel ik hem zo hard, alsof ik hem in geen jaren gezien heb. Dan heb ik even zijn warmte tegen mijn lijf nodig. Blij dat de dag begonnen is, ben ik niet. Wéér een dag, gaat er door mijn hoofd. Wéér een dag, waarin ik moet strijden om rechtop te blijven staan. 

Ruim vijf jaar terug kreeg ik een depressie door CPTSS. Iets wat ik totaal niet verwacht had, maar wel gebeurde. Zoals ik altijd was, kon ik niet stil zitten en besloot ik vrijwilligerswerk te doen. Stilstaan kon ik niet en zo was iedere dag gevuld. Ik had ankerpunten gemaakt door de week heen. Ankerpunten van sport, vrijwilligerswerk, vrienden en therapie. Zo kwam ik de dagen door. 

Langzaam maar steeds een beetje meer, raakte mijn lijf uitgeput. Nog meer uitgeput dan het al was. Zo sprak ik met mijn vrijwilligerswerk af te minderen, werden de avondjes met vrienden korter en lag ik meer in bed dan ik eigenlijk wilde. Maar sporten en therapie waren beide die ik moest laten staan van mezelf. Therapie omdat het me uiteindelijk uit mijn depressie en CPTSS zou halen en sport, omdat ik mijn hoofd kon legen. 

Mijn hoofd die zo ongeveer overuren maakte door de depressie en CPTSS. Pittige tijden waren en zijn het. Maar nu ruim vijf jaar verder, zijn mijn anker punten een stuk minder. Vrienden zie ik, zolang het lukt, met tranen en een stormhoofd. Want ik mag bij ze zijn, zoals ik me voel. En dat is heel waardevol. Mijn vrijwilligerswerk werd een stuk minder doordat de kinderboerderij sloot en door corona vielen heel wat evenementen weg. Ankerpunten verdwenen. 

En dat is juist wat ik zo nodig heb. Niet alleen in het hier en nu, ankerpunten. Maar ook in de toekomst. En hoe graag ik dat ook zou willen, zijn ze er in de toekomst helemaal niet. Geen zicht op een studie, werk of een behandeling. Ankerpunten om de week door te komen, ik moet mezelf rechtop houden en dat is behoorlijk pittig. Ik probeer ze te maken, te zien, toe te voegen. Maar doordat ik nu zo stil sta met therapie is er in mijn hoofd even geen ruimte voor toekomstige ankerpunten. 

Dus in het hier en nu leven, is al meer dan wat ik aankan. Ik heb gelukkig in deze tijd van corona het sporten weer op kunnen pakken, dus dat ankerpunt staat weer! Daarnaast zijn mijn vrienden en therapie altijd blijven staan. 

En de dagen, in het hier en nu blijven. Stap voor stap. Dag voor dag. Strijdend rechtop blijven staan.