Pas op, prikkelgevoelig!
Een vrolijke, zelfstandige, jonge, gezonde vrouw staat voor je neus. Die vrouw ben ik, Naomi, 31 jaar. Alle punten van de beschrijving lijken op mij van toepassing. Dat is echter buitenkant. De binnenkant is anders. Aan de binnenkant zit autisme. Daar zie je niets van, maar het is er altijd. Ik weet dat zelf nog maar ruim vier maanden, maar het was er altijd al. In deze blog neem ik je mee naar mijn grootste valkuil: Overprikkeling.
Ik zie en hoor wat jij niet ziet en hoort
Een verjaardag. Hollandse gezelligheid met een kamer vol mensen. Aan het eind van de avond kan ik je álle gevoerde gesprekken in de kamer vertellen. Ik ben eigenlijk helemaal niet nieuwsgierig, maar ik hoor ergens wat en vang het gesprek op. Ondertussen voer ik nog ergens zelf een gesprek en aan de andere kant van de kamer wordt er nóg een gesprek gevoerd. Ik hoor het allemaal. Erger… ik onthoud het allemaal. Als ik dus twee uur later lekker denk te gaan slapen, gaat mijn hoofd nog even aan de slag met het verwerken van al die gesprekken. En trouwens, waarom zat Pietje heel de avond zo sip te kijken? Is er iets? Ik had het helemaal niet willen volgen, al die gesprekken, maar mijn hoofd heeft geen filter en neemt dus alles in zich op.
Zo’n avond heb ik (gelukkig!) niet dagelijks, dus dan lijkt het nog mee te vallen. Maar er is veel en veel meer. Nooit kan mijn hoofd iets filteren. Altijd draait mijn hoofd overuren en denkt het na over dingen die gebeurd zijn en vooral over dingen die nog moeten gebeuren.
Daarnaast vangt mijn hoofd altijd overal ieder gebaartje, ieder geluidje en ieder gevoel op. Dan loopt het over. En hoe voller mijn hoofd is, hoe harder alles binnen lijkt te komen en hoe sneller dat hoofd dus weer over begint te lopen. De cirkel is dan rond. De overprikkeling is een feit en in extreme gevallen mondt dat uit in een dag op bed liggen en slapen.
Met extreme gevallen bedoel ik dan dat de gevolgen extreem zijn. De oorzaak hoeft helemaal niet extreem te zijn. Op het moment dat ik dit schrijf, voel ik de overprikkeling. Ik ben moe en een beetje depri. Ik weet waarom.
Gisterenavond was ik bij vrienden en hun puberkinderen. Ik was er maar twee uur, maar na een half uur was ik al duizelig en wist ik dat er te veel prikkels waren. Te veel gesprekken en te veel herrie. Vandaag betaal ik de prijs. Ik hoop van harte dat dat morgen over is, want bij pech kan dat ook een paar dagen tot een week duren. Dan kan ik niets verdragen en omdat ik niet goed weet wat ik met al dat gevoel moet, wordt mijn angststoornis dan ook wakker.
Medicijn tegen overprikkeling
Op dit moment in mijn leven is de overprikkeling nog heel intens. Ik ben te lang doorgelopen zonder op alle signalen te letten en kwam in een burn-out terecht. Het herstel duurt lang en ik ben er nog lang niet. Ik werk al een jaar niet en er is op dit moment nog geen zicht op werkhervatting. Ik ben nog te overspannen en te overprikkeld.
Soms doe ik wel leuke dingen. Achteraf betaal ik dan de prijs, maar dan zijn die leuke dingen de prijs wél waard.
En verder houd ik me aan het mij voorgeschreven recept tegen overprikkeling:
* Elke dag naar buiten.
* Veel boeken lezen.
* Een vol hoofd tot rust brengen met een kleurplaat of een puzzel.
* Elke dag een middagdutje.
* Slechts één activiteit per dag.
* Geen activiteiten met heel veel prikkels.
Het lukt me niet altijd om me aan dat recept te houden, al was het alleen maar omdat er soms verplichtingen zijn die echt niet overgeslagen kunnen worden. Soms ben ik zó overprikkeld dat ik te moe ben om mijn ogen open te doen. Dan lig ik een dag op de bank. Dan baal ik ervan dat mijn grens zo laag ligt én dat ik die weer eens heb overschreden.
Ik heb inmiddels de juiste begeleiding, op zoek naar een leven in balans. Een leven waarin prikkels er (met mate!) wel zijn, maar waarin ik die beter kan verwerken. De weg is lang, misschien wel levenslang, maar het is zeker de zoektocht waard!
– Hoofdtaal
www.hoofdtaal.com
