In de afgelopen week ben ik gevraagd om voor deze website; Maarjezieternietsvan.nl, blogs te gaan schrijven. Ik ben werkzaam als psychiatrisch verpleegkundige en voel me zeer vereerd om te mogen schrijven voor deze site.
Zo maar een zaterdagavond, even gezellig potje bier drinken met de kameraden.
Opeens zie ik die grote ogen: ANGST en PANIEK. De wond op haar arm. Oké, wat nu? Je bent niet aan het werk. Want ik wist het al. Verder lopen? Ja, was mijn 1e gedachte. Nog maar een biertje dan!
Wat ben je toch een eikel, dacht ik. Als er iemand had gelegen met een hartstilstand had je toch ook gereanimeerd? Of als iemand flauw valt, of weet ik veel wat, dan had je toch ook even gevraagd hoe en wat? Dus waarom nu niet? Jij, die zo het zo vaak hebt over ‘het taboe over psychische aandoeningen en dat wil helpen doorbreken’. Nu loop je weg! (Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik nog nooit eerder op deze manier ben geconfronteerd hiermee of ik wilde het niet zien. )
Nogmaals die ogen opzoeken: BOEM! Weer kwam het binnen. Ik zag haar ogen bijna vragen: HELLUP!
“Ben je gevallen?”, vroeg ik onnozel en daarbij wijzend naar de wond op haar arm. Het gesprek kwam op gang.
“Nee, joh, ik snij mezelf”. Om vervolgens eraan toe te voegen dat ze nooit alleen is. “Ik word altijd wel achtervolgd of hoor één of meerdere stemmen.”
Lekker duidelijk dus deze dame, compleet taboeloos hierover. Daarnaast zag ik ook iets van opluchting/ontspanning vanwege het feit dat ik ernaar gevraagd had. Samen hebben we nog even gekletst en kwamen we elkaar daarna nog aantal keren tegen op de dansvloer.
Toen we samen naar de fiets liepen en ik haar mijn nummer gaf, zodat ze me kon appen als ze veilig thuis aangekomen was, namen we afscheid.
Bij het afscheid kreeg ik een dikke knuffel. YESSSSSSSSS! daar kan niks tegen op.
Zo simpel kan het zijn.
1 Comment
Wat mooi! Ik vind het zelf veel fijner als mensen vragen stellen dan wanneer ze alleen maar zichzelf vragen gaan stellen.
Heel interessant om ook eens ‘de andere kant’ te lezen op deze blog.