De dag dat alles anders werd

Daar zat ik dan in mijn auto zoals elke dag op weg naar mijn werk. Ik voelde me gespannen , gister ook al waarom is dat toch? Hoe dichter bij ik kom hoe hoger het gevoel komt te zitten. Een brok in mijn keel , tranen in mijn ogen maar toch stap ik uit. Vol goede moed loop ik naar binnen niet wetende dat deze dag anders wordt dan ik van te voren had gedacht.

Weer een nieuwe werkdag , niet anders als alle andere werkdagen. Bijna vakantie , nog 3 daagjes en dan heb ik een extra week vakantie ingepland. Wat was ik moe de afgelopen tijd en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Kapot , helemaal op ik heb vakantie nodig. Maar die krijg ik …..3 daagjes nog. Vol goede moed stap ik de auto in om richting mijn werk te gaan. De laatste dagen voel ik mij gespannen , enorm moe en heb ik veel last van hoofdpijn. Ik sukkel eigenlijk al een tijdje aan maar het is ook druk geweest dus misschien is dit wel logisch. Ook vandaag weer voel ik mij gespannen.
Hoe dichter ik bij mijn werk kom hoe meer het gevoel komt opzetten. Wat is dit toch, waarom heb ik dit?

Op mijn werk aangekomen blijf ik nog heel even in mijn auto zitten. Even de tranen laten zakken voor ik naar binnen ga. Dit moet zo wel weg trekken , ik ben gewoon ontzettend moe. Als ik iets gekalmeerd ben ga ik ervoor. Ik loop de trap op , hang mijn jas weg en loop naar de receptie. Ik beman vandaag de receptie tot mijn collega er is. Een half uurtje dus. Dat gaat zeker lukken zelfs nog wel met 2 vingers in mijn neus. Collega’s stromen binnen ‘goedemorgen, hoe gaat het’ . Deze vraag had ik eigenlijk liever niet gehad. Ik schiet meteen weer vol. Ik zeg met een brok in mijn keel dat het wel gaat maar dat ik gewoon een beetje moe ben.  De computer opstarten lukt me niet. Op een of andere manier ben ik het wachtwoord vergeten. Helemaal niets voor mij maar ja mijn collega komt zo dus het is niet erg. Eindelijk komt ze binnen. Zo nu kan ik naar mijn eigen afdeling.

Eerst loop ik nog even langs de toilet. Even wat koud water in mijn gezicht want jeetje wat heb ik het ontzettend warm. De tranen staan in mijn ogen. Nu ben ik ook wel een jankerd ook. Ik kan echt om iedere scheet huilen dus dat is nu niet anders. Ik raap de moed bij elkaar en loop naar mijn afdeling. Ik wil mezelf in een hoekje weg stoppen maar er wordt een PC aangewezen waar ik mag gaan zitten. Na eenmaal mijn stoel ingesteld te hebben en de pc aan te hebben gezet kan het werk beginnen. Tenminste……dat was de bedoeling. Ik voel me raar , heel gespannen , ik wil huilen , ik wil schreeuwen , ik wil weg hier. Wat doe ik hier? Wat is mijn wachtwoord? Hoelang gaat deze dag nog duren? Ik weet het allemaal niet meer. Een totale black out. Ik hoor mensen om me heen smoezen. Misschien gaat het wel helemaal niet over mij maar zo voelt het wel. Ik barst in tranen uit , ik kan niet meer.

Met mijn leidinggevende loop ik naar een aparte kamer. In eerste instantie kan ik niet uit mijn woorden komen. De tranen blijven maar komen en ik snak naar adem. Eenmaal wat rustiger vertel ik dat ik al een enorme tijd moe ben en dat het de laatste tijd niet lekker gaat. Ze stelt me voor me ziek te melden en naar huis te gaan. Dat doe ik dan ook, want dit gaat zo niet. Terwijl ik de deur uit loop zeg ik nog ‘Tot morgen, ik ga gewoon even slapen en dan ben ik er morgen weer’. In de auto op weg naar huis bel ik in paniek de huisarts op. Ik huil , ik brabbel wat en de assistente probeert me een beetje rustig te krijgen. Morgen mag ik komen dat voelt nu ontzettend lang maar het is niet anders. Ik rij naar huis en plof in mijn bed. Ik heb slaap nodig heel heel veel slaap !