De schrijver van deze blog wil graag anoniem blijven. Als MJZENV respecteren we dit graag.
En terwijl de aarde rustig doordraait, ademt hij net als ik, zuurstof in. Zuurstof die ik niet met hem wil delen, op geen enkele manier. Maar hij is er, ik ben er. Het heeft jaren geduurd voor er afstand kwam. Gevochten heb ik daarvoor. Hij, die heftige dingen deed. Hij waar ik niks meer mee te maken wil hebben. Het koste zoveel strijd. Pijn. Verdriet. Het maakte me kapot van binnen. Ik moest er tranen om laten. Ik voelde boosheid.
Maar iedere dag dat de aarde rustig doordraaide, leefde ik in paniek. Er was dan wel afstand, maar ik wist niets van hem. Niet waar hij woonde, niet hoe hij leefde, niet met wie. Ik was bang. Bang om gevonden te worden. Opnieuw alle pijn over me heen te krijgen. De aarde die rustig doordraaide, draaide voor mij vol spanning door.
Als ik de deur uitstapte, keek ik om me heen. Soms voelde ik me net een spion. Ik checkte álles om me heen. Ging ik een activiteit doen, ik keek om me heen. Ging mijn deurbel zonder dat ik wist wie er zou komen, dan raakte ik in paniek. Tot het moment daar was. Ik kon niet meer. Alles en iedereen leek op hem. Hij had me in zijn macht zonder daar waarschijnlijk bewust van te zijn.
Na lang nadenken en vele tranen gelaten te hebben, was het moment daar. Ik wilde weten waar hij woonde. Alleen maar om te weten dat ik veilig was. Dat ik kon leven, kon zijn. Dat ik mijn deur uit kon stappen zonder dat ik eerst de straat moest checken of het wel echt veilig was. Het was de beste keuze die ik kon maken. Want doordat ik nu weet waar hij woont, weet ik dat ik veilig ben. Heel erg veilig.
2 Comments
Ik ben blij dat je veilig bent en ik hoop dat je dat ook echt zo kunt gaan voelen. He is namelijk heel heftig om altijd om je heen te (moeten) kijken.
Inderdaad, blij dat je veilig bent. Ik hoop dat je dat ook gauw in je hoofd en lijf mag gaan ervaren. Liefs