Mamaandag | Een extra uitdaging

In mijn vorige blog vertelde ik over de TESE die mijn man heeft ondergaan. Doordat er bij deze TESE een aantal zaadcellen waren gevonden, startte de gesprekken over ICSI. Daarbij stuitten wij op mijn translocatie. Een extra uitdaging in het hele proces. Ik ben drager van een zogenoemde gebalanceerde robertsoniaanse translocatie.

‘’Bij een Robertsoniaanse translocatie is één chromosoom vastgehecht aan een ander chromosoom.
Als door de translocatie de hoeveelheid materiaal op de chromosomen even groot is als normaal, dan merk je er meestal niets van. Dit heet een gebalanceerde translocatie. Maar wanneer iemand met zo’n translocatie een kind krijgt, kan dit gevolgen hebben. Het kind heeft dan kans op een te grote of te kleine hoeveelheid materiaal op de chromosomen; dit noemen we een ongebalanceerde translocatie. Dit kan gezondheidsproblemen geven of tot een miskraam leiden.’’

In mijn geval betekent dit dat ik een grote kans heb op een kindje met het syndroom van down, of een miskraam. Wij wilden dit risico in ons toch al moeizame traject niet nemen.

Ik wist al dat ik drager ben van deze translocatie, echter hadden wij eer besloten om hier niets mee te doen. ‘het komt zoals het komt’ was ons motto. Het feit dat we nu aangewezen waren op ICSI veranderde voor ons de zaak. Naast de gesprekken over ICSI, begonnen ook de gesprekken over PGD te lopen. PGD is in eenvoudige termen embryoselectie. Bij ICSI maken ze embryo’s, en door middel van PGD onderzoeken ze de embryo’s en filteren ze de gezonde er uit.

Na veel gesprekken zowel in het AMC als in het MUMC en ontzettend lang wachten kwam uiteindelijk in november 2017 het lang verwachtte telefoontje. De test was klaar, en we konden starten. We hebben er lang over nagedacht of dit wel het juiste moment zou zijn. Maar komt het juiste moment wel ooit? We besloten dus ervoor te gaan en zo begon in februari 2018 ICSI poging 1.

De ICSI poging was enorm spannend, hierover vertel ik in mijn volgende blog.