Een tijd van stabiliseren

Met mijn benen hang ik over de leuning van mijn rode stoel. Een warme kruik heb ik dicht tegen me aan en een deken hangt nogal nonchalant over me heen. Mijn lijf is vol onrust en het enige wat ik nu probeer te doen, is de onrust om te keren naar ook maar een heel klein beetje rust. Mijn hoofd maakt overuren, daar waar de alarmbellen altijd al non-stop afgaan. Het maakt me moe en uitgeput. En laat dat nou net zijn, wat er niet moet gebeuren.

Hoe het allemaal liep, was misschien wel de grootste chaos, die ik me kon bedenken. In de afgelopen jaren volgde ik meerdere behandelingen en stopte ik er ook een heleboel. Mijn lijf werd overvraagd want ik kon datgene waar ik voor behandeld werd, niet kwijt. Ik voelde geen ruimte om te verwerken en mijn lijf liet duidelijk zien, dat de grens van doorgaan bereikt was.

Zo kwam ik bij een nieuwe, fijne organisatie terecht, waar we besloten dat ik voor nu een half jaar lang, terug naar de basis ga. Stabiliseren. Geen heftige therapiëen, dagen vol van veel en eindeloze uitputting slagvelden. Nee, gewoon terug naar de basis. Heel veel rust.

En zo hang ik, met mijn benen over de leuning van mijn rode stoel. Soms vallen er tranen over mijn wangen, want wil ik meer, meer dan alleen maar stabiliseren en dat nutteloze gevoel van stilstaan.

Maar ondanks dat het voelt als stilstaan, is stabiliseren niet stilstaan. Het is ruimte geven aan mij.
Ruimte geven aan mijn eigen lichaam, die al die tijd veel te veel gedaan heeft en niet aan kon.

Hoe moeilijk ik het dan ook vind, moet ik stap voor stap accepteren, dat dit zo is. Ik schrijf ontzettend veel op, hoe ik de toekomst voor me zie. Ik pak kleine dingen op die ik heel graag wil doen, en waar ik mezelf nooit tijd voor gunde. Dus zo ben ik keyboard aan het leren spelen.

Maar stabiliseren, ruimte maken voor mijn ik, voor alles wat in mij is en rust. Dat is hetgeen waar ik nu mee bezig ga. Dat doen, waar ik energie uithaal, en vooral niet datgene doen wat me energie kost. Daarmee sta ik niet stil, maar bouw ik aan mijn fundament in mijn binnenwereld. Want die is zo ontzettend belangrijk.