Elke traan een naam

Ik voel ze. Voel jij ze ook? Dat ze er zo ineens zijn. De tranen waarvan je eigenlijk niet wil dat ze er zijn? Maar ze zijn er. En ze mogen er zijn. Ik voel ze. Ze doen pijn. Vullen de leegte op, waarvan ik keer op keer niet wist, wat het nou daadwerkelijk was. Nog niet hoor – nog vaak weet ik niet wat de tranen zijn. Kon ik ze maar een naam geven. Gewoon een naam, aan elke traan een naam.

Er zitten er zoveel van binnen verstopt. Soms komen de tranen als een overstroming naar buiten en dan helemaal weet ik niet meer wat ik moet. Dan sta ik stil, laat ik ze gaan. Dat is het enige wat echt helpt. Gewoon laten gaan. Toelaten, accepteren en meer niet dan dat.

Ik bedenk maar elke keer, dat iedere traan die je laat een stukje opluchting is. Het geeft misschien net weer even dat beetje vrijheid van dat wat je nodig hebt. Vrijheid voor iets waar van binnen ruimte voor moet komen. Niet wetend wat, maar dat weten, hoeft ook niet. Denk ik dan maar.

Soms besef ik, dat ik zelf heel veel tranen nooit heb gelaten. Die hield ik altijd voor mezelf. Diep stevig vast van binnen. Niemand kon ze vangen, niemand kon ze zien. Het waren stille tranen. Tranen zonder namen. Niemand mocht ze zien, niemand mocht ze weten. Maar ik weet nu, nu ik ouder ben, dat elke traan erkend mag worden.

Elke traan een naam geven, kan heel eng zijn. Maar ik denk dat wanneer we dat doen, je zoveel meer begrijpt of leert te begrijpen van wat er in je binnenwereld leeft. De stille tranen, tranen zonder naam, mogen namen krijgen, namen met een echo. Laat ze maar komen, de wereld in.

Laat jou maar de wereld in. Laat al je pijn de wereld in. Want uiteindelijk denk ik, voel ik en weet ik ergens dat elke traan uit pijn komt. Of gemis, rouw of meer dan dat. Geef jouw traan een naam, en laat ´m meevaren, op de golven van de zee.

Samen maken we een nieuwe oceaan, die nog niet ontdekt was, een oceaan met tranen vol met namen. Hij mag er zijn, want wij mogen er zijn. Je bent geliefd. En alles in jou ook. Ook al voelt dat nog even niet zo.