Gastblog | Als afscheid nemen mijlen ver weg voelt.

We deden een oproepje aan jou, als lezer om een gastblog te kunnen schrijven. Freedom heeft al eerder geschreven voor ons en zal vaker een gastblog voor ons schrijven.

Zittend op bed met de telefoon aan mijn oor probeer ik een vriendin te bellen. Hij gaat een aantal keer over en net als ik de telefoon neer wil leggen omdat ik het gevoel heb dat ik haar niet te pakken ga krijgen, klinkt er aan de andere kant van de lijn: ‘Heey meis’. Ik kan geen woord uitbrengen en er volgen alleen maar tranen. Ik hoor haar dochtertje de woorden ‘heey meis’ herhalen, ergens zo lief en hartverwarmend.

Ik probeer tussen de tranen door woorden te geven aan dat wat ik voel en ook nog eens moeilijk vind om onder woorden te brengen. Freedom, het is goed dat je me belt hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ze hoort me aan ,luistert, maar het belangrijkste is dat mijn verdriet en boosheid er mag zijn zonder oordeel of veroordeling.

Eerder op de dag is er een gebeurtenis geweest die niet prettig is geweest en bij mij verdriet, boosheid en onbegrip naar boven hebben gebracht. Tijdens mijn thee momentje in de ochtend kijk ik even op mijn telefoon of er nog berichten zijn binnen gekomen. Het valt me eigenlijk vrijwel gelijk op dat in mijn contactenlijst er oppeens een afbeelding van een contact is verdwenen. Een contact die voor mij zeer dierbaar is geweest in toch wel een periode in mijn leven waarin ik veel heb moeten verwerken en het enorm lastig is geweest om stappen om hoog te komen vanuit een diep dal. Het zal toch niet…?? gaat er door me heen. Ik stuur een vriendin een app met de vraag of ze iets voor me na wil kijken al weet ik diep van binnen ergens het antwoord ook al wel. Ze reageerd terug, Freedom ik hoopte dat ik hetzelfde zou zien als jij maar… ik zie dus wel een afbeelding, ik vind het zo naar voor je meis.

Er gaat enorm veel door me heen. Voor het eerst durf ik ook vanuit mijn volwassen positie toe te geven dat ik geen afcheid wil nemen omdat ik niet weet hoe ik uitting moet geven aan de verwarrende emoties die daar onder uit gaan komen. Door mijn opgelopen ervaringen vind ik het moeilijk om me te hechten aan anderen. En op het moment dat iemand veilig en vertrouwd voelt vind ik het des te moeilijker om met te onthechten en afscheid te nemen. Omdat daarbij een enorm stuk veiligheid en een voor mij veilige plek wegvalt. Door het proces en de moeilijkheid ervan wil ik zo graag vasthouden aan dat stukje veiligheid en vertrouwen. Het geeft voor mij houvast in een periode waarin mijn schip op zoek is naar verankering.

Ik heb de angst om alleen over te blijven waardoor hechten enorm moeilijk voor me is.

Aan de telefoon spreek ik mijn angsten, verdriet en boosheid uit en ook dat ik het afscheid wat ik nog moet plannen alleen maar moeilijker vind om te doen, het voelt mijlen ver weg voor mij en ik voel mij steeds verder weg drijven van dat punt.

‘Freedom het is niet jou schuld, dit ligt niet aan jou of bij jou’, hoor ik aan de andere kant van de lijn.  ‘Dit ligt bij de persoon die ervoor koos om deze keuze te maken zonder het te verklaren richting jou.’ Ik vind dat je goed bezig bent en ik ben trots op je hoe je het doet en welke spannende stappen en uitdagingen je allemaal aangaat.

Omarmen van de woorden van mijn vriendin gaat met moeite, het is moeilijk me niet schuldig te voelen.

Diep van binnen weet ik de theorie van de keuzes wel. Iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn gedrag, keuzes, beperkingen, talenten, kracht. Maar toch raakt dit me.

Ik heb het gevoel mijlen ver van het plannen van een afscheids moment weg te staan. Ik vergelijk het voor mezelf met de zee. Wanneer je voor de zee staat kan je mijlen ver weg kijken, niemand weet echter hoe het er verder weg uit ziet. Het is iets wat je zelf uit moet vinden door te ervaren en te proberen. Door te vallen en op te staan. Als ik naar de toekomst kijk dan hoop ik dat het voor mij makkelijker gaat worden in dat stukje hechtingsproces en het minder overspoelend mag voelen.

Hoe is dit voor jullie, zijn er ook lezers die dit ook lastig vinden?

Lijkt het jou tof om ook een gastblog te schrijven? Je kunt mailen naar blog@maarjezieternietsvan.nl of via Instagram een berichtje sturen.