GASTBLOG | Donkere depressie wolken

Wij vroegen jou via Instagram om een gastblog te schrijven. Bij deze kun je de gastblog van Marloes lezen.

Een depressie? Ik? Is dat dan het iets dat ik nooit kon omschrijven? Zijn die donkere wolken in mijn hoofd een depressie? Voelt een depressie zoals ik mij al tijden voel? Ik wist nooit wat er met mij aan de hand was en als iemand zei dat het weleens een depressie kon zijn dacht ik ‘Nee, met mij valt het wel mee, dit gaat vanzelf over. Ik heb ook helemaal geen reden om een depressie te hebben’.

Niets bleek minder waar. Toen ik een paar maanden in therapie was wilde mijn behandelaar eens inzichtelijk maken voor mij met welke dingen er spelen in mijn leven, omdat ik nog steeds niet in kon zien dat er toch echt iets aan de hand was, wat niet vanzelf over zou gaan. Hij begon met het woord depressie midden op een groot vel papier. Ik dacht nog ‘oh hij komt er zo ook wel achter dat het geen depressie is’, maar al snel vulde het papier zich met allemaal woorden die mijn depressie veroorzaken en in stand houden. Dat was de eerste keer dat ik besefte dat ik een depressie had en tegelijkertijd besefte ik mij dat ik nog een lange weg te gaan had, die ik niet alleen kon bewandelen.

Mijn depressie begon ‘onschuldig’. Af en toe een college skippen, omdat ik erg moe was en slecht had geslapen. Liever op de bank netflixen, dan met vriendinnen afspreken. Veel moeite hebben met het concentreren op mijn studie. Snel huilen en geïrriteerd raken als het kleinste dingetje niet lukte. Maar langzaam werd het erger. Ik lag alleen nog maar hele dagen in bed, diep onder de dekens zodat ik even niet mee hoefde te doen met het leven, zodat ik even niks fout kon doen. Ik kon alleen maar huilen of bijna doods voor mij uitstaren. Piekeren, hele dagen piekeren, een continue chaos in mijn hoofd. Hoe kon ik mijn leven zo verpest hebben? Zou dit ooit goed komen? Alles wat ik probeerde leek niet te werken. Ik kon niet meer vechten. Ik was de hoop verloren.

Het diepte punt voor mij kwam een paar maanden geleden. Ik kwam terecht bij de crisisdienst. Het is helaas niet bij die ene keer gebleven. Ik was niet veilig voor mezelf werd er gezegd. Toen ik daar zat realiseerde ik me pas hoe diep ik zat, ik had mijn leven op het spel gezet. Die depressie was misschien toch iets erger dan ik iedereen en mezelf altijd voor hield.

De donkere wolken zitten nog steeds in mijn hoofd. Maar ik vecht ervoor dat de zon zich steeds vaker laat zien en uiteindelijk de wolken verjaagt. Tot die tijd hoop ik dat jij en ik nooit vergeten dat de zon er altijd is, ook al zit die nu nog achter de wolken verscholen.

Wil jij ook een gastblog schrijven voor MJZENV? Dat kan. Stuur een mail ( blog@maarjezieternietsvan.nl ) of een berichtje via Insta.