GASTBLOG | Het verdriet wat je niet ziet.

We deden een oproepje aan jou, als lezer om een gastblog te kunnen schrijven. Deze keer kun je de gastblog lezen van @tussenluiersencoctails.

Je ziet het niet, 
maar in mij schuilt een groot verdriet.
Een pijn zo groot en zo immens,
Aangedaan door mijn medemens.
Ik hoorde er gewoon niet bij,
Het was niet genoeg, gewoon zoals mij.
Ik was te vreemd, te anders, te raar,
De opmerkingen lagen gewoon al voor jullie klaar.
Mijn kleding, mijn gedrag, mijn hele doen,
Dat was genoeg voor jullie toen.
Het was allemaal mijn eigen schuld,
Kreeg ik steeds maar weer toe gebruld.
Vriendinnen op school, vriendjes die me lief waren,
Hoeveel negativiteit kan een mens vergaren?
Een trap na kreeg ik er ook nog eens bij,
Het lag nooit aan jullie, enkel aan mij.
Ik was niet goed genoeg, gewoon zoals ik ben,
Toch is dat de enige ik die ik ken.
Je ziet het niet,
Maar in mij schuilt een groot verdriet.
Een verdriet wat pijn doet iedere nacht,
Van pijn die mij is toegebracht.
Nooit zal deze ooit meer weg gaan,
Pas met mij als ik ben heengegaan.
Stiekem zou ik dat soms wel willen,
Dat zou ik het uit willen gillen.
Het lag niet aan mij, jij bent gewoon een slecht mens,
Deze pijn bij jou een keer, dat is mijn grote wens.
Dat je eens weet hoe dit zo voelt,
Ook al had je het misschien nooit zo bedoeld.
Momenten die je waarschijnlijk al lang bent vergeten,
Maar die aan mijn ziel zijn blijven vreten.
Het idee niet goed genoeg te zijn,
Iedere dag glimlachend voor de schijn.
Nooit laten zien hoeveel het je raakt,
Wat ze werkelijk van jou hebben gemaakt.
Nu moet je er nogmaals doorheen,
Trapt nogmaals tegen het zere been.
Anders zul je nooit beter worden,
Dat zegt tenminste de goede orde.
Dus nog eenmaal gaan we de hel die jeugd heet door,
Met hoofd omhoog en borst naar voor.
Tranen glijdend langs de wangen,
Je gedachten door je verleden eventjes gevangen.
Totdat je het idee om kan gaan draaien,
En het verleden iets kunt gaan verfraaien.
Het lag niet aan mij, het lag aan jou,
Ik was wel goed genoeg, maar wat was het nou?
Je wilde niet zien hoe klein je zelf wel was?
Zo nietig, zo zielig, zo niet in je sas?
Je had iemand nodig om je beter te laten voelen,
Dus ben je maar in mijn gevoelens gaan woelen.
Je was het niet alleen helaas,
Jullie waren allemaal mijn gevoelens gewoon de baas.
Was ik echt zo’n  makkelijke prooi?
Ik was niet dom, niet raar, zelf een beetje mooi.
Snappen zal ik het wellicht wel nooit,
Alleen hoop ik dat wellicht wel ooit,
De pijn in mij een beetje is weggegaan,
Nog voordat ik ben heengegaan.
De pijn zo groot en zo immens,
Aangedaan door mijn medemens.
Dat grote in-mij-schuildende verdriet,
Wat er dagelijks zit, maar je nooit ziet.