Via Instagram deden wij een oproepje aan jou, om een gastblog te schrijven. Lau stuurde haar gastblog naar ons toe via blog@maarjezieternietsvan.nl. Lijkt het jou ook leuk om een gastblog te schrijven? Stuur dan een berichtje via Instagram of via ons mailadres.
Tekst: Lau
Foto: Bernice
Laatst was ik alleen thuis en rommelde ik wat ik huis. De tv aanzetten heeft geen zin, want er is overdag bijna niets te zien wat mij boeit en bovendien kon ik doordat ik bezig was toch niet kijken. Ik zette de radio aan op SkyRadio.
‘Ze Huilt Maar Ze Lacht’ van Maan werd gedraaid. Ik had het liedje al wel eerder gehoord, maar nooit echt geluisterd. Snap je wat ik bedoel.
Het kwam binnen
Voor het eerst hoorde ik alle woorden en begreep ik de zinnen. Elk woord was een dreun.
‘Ze zit hier alleen in de trein
En ze duikt in jaar jas
Ze kijkt uit het raam
En ze vraagt zich af
Hoe zou het voelen jezelf te zijn
Want soms doet het pijn
Maar ze huilt maar ze lacht
Ze huilt maar ze lacht’
Wat herkende ik mezelf hier in. Ik lach mijn pijn weg. Bijna altijd doe ik alsof het goed gaat.
‘Ze loopt door een wereld die niet aardig voelt
Onbedoeld zegt ze dingen die iedereen altijd zegt
Want nooit gaat het slecht
Altijd oké en ze lukt met je mee
En ze lacht
Ze huilt maar ze lacht
En nu, ze laat het los
En nu, ze laat het los’
Herkenning
Het was alsof het over mij ging, alsof ze het voor mij zong. Zo erg herkende ik mezelf in dit mooie liedje.
Ik had mijn werkzaamheden gestaakt en was op de bank gaan zitten. Ik realiseerde mij nadat het volgende liedje begonnen was pas dat ik had zitten huilen.
‘Ze voelt zich alleen als ze loopt in de stad
En ze lijkt in het raam
En ziet een ander daar staan
En ze weet wie het is
Maar ze wil haar niet zijn
En ze gaat door met de schijn
En ze lacht
Ze huilt maar ze lacht’
Schone schijn
Ik weet het zelf zo goed. Eerlijke emoties duren het langst, maar het voelt als publiekelijk naakt staan en dus hou ik ze meestal veilig bij mij. Alles gaat dus oké en ik lul met je mee. Ik huil, maar ik lach. Dat dus.
Soms kan ik mijn emoties wel tonen. Dat kan bij vriendinnen en bepaalde (oud)collega’s. Ik doe het nog niet genoeg. Ik krop het nog teveel op.
‘Want als ze morgen besluit niet te schuilen
Haar betere ik voor haar ware gezicht te ruilen
Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen
Nog steeds van haar houden
Als ze huilt
Als ze huilt en niet lacht
En nu, ze laat het los
En nu, ze laat het los
Ze laat het los’
Ik laat het los
Het slot van het raakte mij misschien nog wel het meest. Het is misschien wel mijn grootste struikelblok ever.
Wat als ik mijn masker laat vallen. Hoe zou dat zijn? Hoe zou het zijn als ik mijn depressie de vrije loop geef. Als ik ben wie ik nu ben en niet degene die ik over een paar jaar zo graag zou willen zijn?
Hou me ten goede, ik ben ook niet perse ongelukkig. Mensen zullen mij ook niet zo direct als depressief stempelen, ze vinden mij waarschijnlijk een komiek, een mafketel. Een idioot. Geef het een naam.
Misschien moet ik toch meer mijn kwetsbare kant tonen…
‘Ik zit hier alleen in de trein
En ik duik in mijn jas
En ik kijk uit het raam
En ik vraag me af
Hoe zou het voelen mezelf te zijn
Want soms doet het pijn als ik huil
Maar ik lach’
