Wij vroegen jullie als lezer van MJZENV om een gastblog te schrijven. Deze keer kun je de gastblog lezen van Romy.
Chronische pijn is het meest complexe en moeilijk te beschrijven gevoel. Het is MIJN constante gevoel. Het is hetzelfde als je aan iemand vraagt om te beschrijven hoe ademen en knipperen aanvoelt. Het is minder dan een gevoel, het is meer een bestaande staat. Elke keer als ik naar de dokter of de spoedafdeling ga, vragen ze me om mijn pijn op een schaal van 1 tot 10 te beoordelen en te beschrijven. Het is bijna onmogelijk om te herinneren wanneer de laatste keer was dat ik een pijnvrije dag had, ik dagen heb die beheersbaar zijn, maar niet dicht bij pijnvrij.
Dit maakt het onmogelijk om mijn pijn te beoordelen, als ik geen 0 tot 10 op mijn schaal heb. Ik heb dagen met minder pijn om het mee te vergelijken… Aan chronische pijnpatiënten kan niet worden gevraagd om hun pijn op dezelfde manier te identificeren als mensen zonder pijn. Het is totaal anders. Het is het vergelijken van een kind, dat in maanden geen echte maaltijd heeft gehad en terecht sterft van de honger, en met iemand die 12 uur heeft moeten vasten. Dat is gewoon niet hetzelfde.
Als ze me vragen het te beschrijven, moet ik lachen. Het voelt als mijn leven, het voelt als mijn bestaan. Het voelt alsof ik thuis blijf op een vrijdagavond wanneer al mijn vriendinnen uitgaan en plezier hebben. Het voelt als tranen wegknipperen wanneer de lift kapot is en ik zes verdiepingen moet beklimmen om naar mijn appartement te gaan, wetende dat ik zo langzaam mogelijk zal bewegen en het nog steeds ondraaglijk pijn doet. Het voelt als littekens van een warmtekussen die mijn huid urenlang verbranden.
Het voelt als de ergste dag van de griep, maar er wordt van je verwacht dat je je leven blijft leiden. Je moet stoppen met klagen omdat “iedereen weleens pijn heeft.” Mijn leven bestaat in een constante staat van pijn. Mijn lichaam doet constant pijn 24/7. Mijn geest kwetst mij voortdurend in het tegenhouden van mijn dromen vanwege de beperkingen van mijn lichaam. Wanneer mij wordt gevraagd het te beschrijven, kan ik het niet uitdrukken in woorden als “kloppen, pijn doen, steken of branden”, want dat is niet wat het is.
Die termen drukken pijn op oppervlakniveau uit. Het is de manier waarop je een brandwond beschrijft van een kachel of een verstuikte enkel. Deze pijn is constant. Het voelt als de ergste spierkramp van je leven, maar duurt uren achter elkaar. Het voelt alsof mijn knieën me elk moment op zullen geven. Het voelt alsof ik herhaaldelijk tegen een bakstenen muur aanloop. Dit zijn gevoelens die de meeste mensen niet kunnen doorgronden. Omdat de meeste mensen het idee niet kunnen doorgronden om altijd pijn te hebben.
Begrijp waarom het zo moeilijk is om chronische pijn uit te leggen. Begrijp dat chronische pijn angstaanjagend en isolerend is, omdat er geen belofte is dat we ons ooit beter zullen voelen.
Lijkt het jou ook tof om een blog te schrijven voor ons? Mail dan even naar blog@maarjezieternietsvan.nl of stuur een berichtje op Instagram.
1 Comment
Heel indringend, deze blog. Het lijkt me zó moeilijk om dit aan anderen uit te leggen.