Gastblog | PAAZ

We deden een oproepje aan jou, als lezer om een gastblog te kunnen schrijven. Deze keer kun je de gastblog lezen van Danielle.

Het is maandagmorgen 7:30, ik schrik wakker van geschreeuw. Na een onrustige nacht waarin er voor mijn gevoel ieder uur iemand met een zaklamp mijn kamer binnen kwam open ik mijn ogen. Even weet ik niet waar ik ben, maar al gauw komen de herinneringen aan gisteravond. De stemmen/gedachtes in mijn hoofd dringen zich een voor een weer op. Alles voelt zwaar en ik heb het gevoel dat mijn hoofd ontploft van alle medicatie die ik de avond ervoor heb gekregen.

Veel tijd om na te denken heb ik niet, want enkele minuten later komt een verpleegkundige binnen. Er moet bloed geprikt worden, mijn bloeddruk en temperatuur wordt gemeten en ik moet gewogen worden. Wegen?! Nee shit, dit wil ik niet. Ik heb amper energie om me te verzetten dus ga toch op die weegschaal staan. Ik zie de meter oplopen en een stem dringt zich onmiddellijk op; ‘’vies vet dik varken, dit kan echt niet meer verder zo!’’ Meteen besluit ik dan ook om vandaag zeer zeker niets te eten. De verpleegkundige noteert alles en vertrekt weer. Om 8:30 wordt ik verwacht aan de ontbijttafel.

Met veel moeite trek ik wat kleren aan, nog steeds voelt mijn hoofd ontzettend zwaar en besef ik nog maar amper waar ik nu weer terecht ben gekomen. Ik loop naar de woonkamer. Op de bank zit een meisje, ik denk van mijn leeftijd, ze doet wat op haar telefoon. In de andere kant van de kamer zie ik een oudere vrouw onrustig op en neer lopen en net buiten mijn zicht hoor ik iemand ontzettend hard schreeuwen. Ik ga zitten aan de ontbijttafel en de verpleegkundige begint met het uitdelen van medicatie. Een handje vol pillen wordt me gevraagd in te nemen. Ik heb werkelijk geen idee waar dit allemaal voor is, maar wederom te uitgeput om ook maar iets te zeggen, neem ik alles netjes in. Het ontbijt laat ik voor wat het is en ik vertrek weer naar mijn kamer.

Niet veel later komt de verpleegkundige met mijn ‘’dagprogramma’’. PMT, creatieve therapie en andere activiteiten zullen de komende weken mijn daginvulling zijn. Ik word al moe als ik er naar kijk. Voor vandaag wordt er nog niks verwacht zegt ze, maar vanaf morgen wordt ik verwacht op alle onderdelen. Ook vertelt ze me dat er zometeen een psychiater en dietist langskomen, ivm de onderzoeken die vanmorgen gedaan zijn.

Aan het eind van de dag komt de dietist met de arts. Ze geeft me een eetlijst, heeft nauwelijks wat te melden en zegt daarbij dat als ik dit niet eet en nog meer afval dat ik dan een sonde krijg. Prima denk ik, dat gebeurt toch niet.

De avond verloopt onrustig. Ik vraag me werkelijk af waar ik beland ben. De gemiddelde leeftijd ligt ver boven mijn leeftijd en iedereen lijkt boos/verdrietig of bang. Ik voel me opgesloten in een gebouw vol gekke mensen, maar ik kan geen kant op. Om 21:30 mag ik eindelijk mijn derde dosis pillen innemen waarna ik ga slapen. Weer een dag voorbij.

Lijkt het jou tof om ook een gastblog te schrijven? Je kunt mailen naar blog@maarjezieternietsvan.nl of via Instagram een berichtje sturen.