Wij vroegen jou om een gastblog te schrijven. Deze keer kun je de gastblog van Zoë lezen.
2006… het jaar dat jij mij in de steek liet door te overlijden.
2006… het jaar dat ik veranderde van een vrolijk meisje dat de hele wereld leuk vond en wilde ontdekken, naar een meisje dat zich afsloot voor de wereld en voor haarzelf.
2006… het jaar dat alles begon…
Mijn vader is overleden toen ik 6 jaar was, in 2006. Hij was al een jaar of twee vaak en heel erg ziek, hij heeft vaak in het ziekenhuis gelegen voor een alvleesklierontsteking. Na zijn dood kwamen ze erachter dat dit was uitgegroeid tot alvleesklierkanker en de kanker in zijn hele lichaam zat.
Ik zie mijzelf nog zitten, een rode trui aan want dat was jouw lievelingskleur, op de eerste rij tussen mijn moeder en mijn grote oudere zus in. Ik zag de tranen over mijn moeders gezicht rollen en ik besefte mij dat er nu niemand meer was om voor mijn moeder te zorgen en dat ik die taak op mij moest nemen. Ik mocht niet huilen want als ik zou huilen, had mijn moeder en eigenlijk iedereen nog meer verdriet en dat kon ik haar niet ook nog aandoen.
Jaren waarin ik geen traan heb gelaten, door ging zoals dat moest en gezorgd heb voor mijn familie.
Tot ik in groep 8 zat, ik was 11 jaar en ik kon het niet langer meer.
Jaren van psychologen, psychiaters en instanties en daar zit ik dan als 19 jarige meid voor mijn laptop, bezig met school. Ik ben bezig met het onderwerp rouwverwerking en ik kom op een website terecht waar ze praten over traumatische rouw, oftewel PCRS. Ik ben verbaasd en in shock. Dit kan niet zo zijn, maar tegelijk is alles wat ik lees zo kloppend. Dit is precies wie ik ben en wat ik voel…
Jaren is er gesproken over PTSS door het overlijden van mijn vader maar ik kon mij hier gewoon nooit in vinden en ik zal jullie vertellen waarom…
Angst? Mijn vader vergeten? Neeeeeeeeeeeee. Ik voel een intens verdriet om zijn overlijden. Ik doe er alles aan om hem niet te vergeten, dat kan en wil ik niet. Mijn lichaam scheurt uiteen.
Mijn intense verlangen naar mijn vader is niet te beschrijven…
Depressie is voor mij heel herkenbaar en daar komt ook suïcidaliteit bij kijken en oh wat wilde ik graag dood en nee niet perse omdat het leven te zwaar is maar omdat het leven te zwaar is ZONDER hem, ik wilde dood zodat ik bij papa kon zijn.
Avonden waarin ik huilend smeekte of hij mij kwam halen…
Ik vecht tegen deze pijn maar ik weet nu dat ik deze pijn, het verdriet, alle boosheid er mag en zelfs moet laten zijn… het is oké om verdriet te hebben, het is oké om te rouwen, het is allemaal oké…
En dat is traumatische rouw…
Lijkt het jou ook tof om een gastblog te schrijven? Stuur dan een mailtje naar blog@maarjezieternietsvan.nl of stuur een berichtje via Instagram.
2 Comments
Wat een verschil zeg! Ik kende de term traumatische rouw niet, maar ik zie heel goed het verschil. Volgens mij sowieso een onbekende term, maar wel één die denk ik meer bekendheid mag/moet krijgen.
En sterkte jij. Zorg goed voor jezelf.
Wat een lieve reactie! Heel erg bedankt!