Had ik mijn been maar gebroken!

Zelf zeg ik het erg vaak en ook om mij heen hoor ik het vaak. Wanneer je een lichamelijk mankement hebt is er vanuit de buitenwereld vaak enorm veel begrip. Been gebroken? Ah wat rot , hopelijk geneest het snel. Ik merk echter dat het met psychische klachten toch nog net even anders ligt.

Zelf zit ik nu sinds december 2018 thuis door mijn burn-out en depressie. Ik merk in mijn omgeving nog veel onbegrip. Opzich begrijpelijk want als je het zelf niet hebt mee gemaakt is het heel lastig om je in te leven in een ander. Toch denk ik dan soms;  Ik heb ook nooit mijn been gebroken maar kan me heel goed voorstellen dat het enorm vervelend is als je dat wel hebt. Lichamelijke klachten kun je vaak zien en zijn daardoor beter te herkennen. Psychische klachten kun je vaak niet van buiten zien. Veel mensen met psychische klachten hebben een zogenaamd ‘masker’ op. Erg jammer maar wel heel begrijpelijk. Je wilt jezelf niet te kwetsbaar opstellen. En vaak wordt je door de omgeving helaaas toch niet begrepen.

De laatste tijd is er in de media gelukkig steeds meer aandacht voor psychische problemen.  Steeds vaker hoor je op televisie over depressie’s, angststoornissen, eetstoornissen en over burn-out enz. Ik vindt het goed dat hier veel meer aandacht aan besteed wordt want het is enorm belangrijk dat mensen die er zelf nog niet mee te maken hebben gehad wel geinformeerd worden over wat het inhoud. Dit betekend niet meteen dat iedereen hierdoor begrip zal hebben voor elke situatie maar ik denk dat hoe meer informatie er gedeelt wordt hoe meer begrip er zal komen.

Zelf merk ik vaak dat mensen niet weten hoe ze met mij moeten omgaan.  In de nacht van 5 oktober ging het in mijn hoofd finaal mis. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aanmoest, vondt mezelf een last voor de omgeving en dacht dat het beter was als ik er niet meer was. Gelukkig is het niet zover gekomen en kwam er optijd hulp. Ik ben in die nacht echter wel begonnen met zelfbeschadiging. Voor mij is/was dit de enige manier om de woede die ik tegenover mezelf voel te uiten. Toen dit allemaal net gebeurd was wilde ik dit zelf aan niemand vertellen. Bang wat iedereen van me zou denken. Dit was iets wat was gebeurd en dit hoefde niemand te weten. Mijn man vondt dat het wel belangrijk was om dit te delen met familie en vrienden zodat ze mij konden proberen te helpen. Wat resulteerde in mega ongemakkelijke momenten. Mijn familie en vrienden wisten vaak niet wat ze tegen mij moesten zeggen. Er over praten durfde ze niet, bang om mij te triggeren of iets verkeerds te zeggen. Op het moment dat ik een kamer inliep voelde ik de ogen naar me kijken en snel weg draaien. Als ik alleen met vrienden in een kamer was was het stil omdat ze niet wist wat ze moesten zeggen. Ik snap het ergens wel misschien dat ik in die situatie wel hetzelfde zou doen. Maar ik denk (spreek ik uit eigen ervaring) dat het het beste is om erover te praten en vooral ‘normaal’ te doen tegen de persoon met psychishe problemen. Want hey…. wij zijn toch ook gewoon mensen! En nee wij hebben geen zichtbare pijn maar de pijn die wij voelen mag er ook zijn en daar mag best wat meer begrip voor komen !