Heb je al hulp gezocht?

“Heb je al hulp gezocht?”
De standaard reactie wanneer ik mijn verhaal voor het eerst vertel. Ik weet dat deze vraag met de beste -bezorgde- bedoelingen gesteld wordt, maar ik irriteer mij er ondertussen mateloos aan!

Wat denk je zelf?
“Wat denk je zelf?”, is vaak mijn wedervraag. Natuurlijk heb ik hulp gezocht!

Om te beginnen stond er al een psycholoog en de hele rataplan aan mijn bed nadat ik zes jaar geleden te horen had gekregen dat mijn ongeboren dochter levenloos in mijn buik zat. Want hé, dit is niet zomaar iets. Het voelde alsof mijn hart door de gehaktmolen ging. Alsof ik zelf ook een soort van gestorven was.

Na de zeer traumatische bevalling heb ik een paar keer met een psycholoog gepraat. Het hoorde bij de standaard nazorg. Eigenlijk ging het op dat moment best oké. Ik doorliep een normaal rouwproces. Ik kwam er wel, ik werd ijzersterk bevonden. 

De klap
De klap kwam eigenlijk pas toen ik mijn baan én kat verloor. Ik kwam thuis te zitten in een leeg en miste mijn dagelijkse ritme en de gezelligheid. Ik bleef dagen in bed en huilde meer dan ooit. 

Gevoelens wisselden elkaar af. Ik voelde mezelf zielig, maar wilde niet zielig zijn. Ik vroeg mij af waarom mij dit overkomen is en waarom ik in godsnaam elke dag weer wakker werd. Wat had mijn leven nog voor zin? Voor mijn gevoel had ik niets meer.  

Door het thuiszitten drong pas door wat er gebeurd was. Hoe heftig en ingrijpend het was. Dat ik minder sterk was dan ik mij voordeed. Dat ik mij groot hield, maar eigenlijk kapot was. Erger dan ik bedacht had. 

Ik wilde dood
Na drie maanden werkeloos zijn, zeven maanden na het verlies van Emma, draaide ik door. 

Ik vond het leven niet meer de moeite waard. Ik wilde niet meer. Ik wilde naar mijn baby. Dood. Hoe moest ik mijn leven op deze manier voortzetten? Het had geen zin meer. 

Ik was ruim 30 kilo afgevallen in een hele korte tijd. Ik kreeg geen hap door mijn keel door het verdriet dat ik had. Het eerste echte dieptepunt kwam toen ik op een dag twee flessen wijn achterover had gegoten en op Google zocht naar hoe ik het beste en snelste mezelf van het leven kon beroven. 

(Dit is de allereerste keer dat ik hier over schrijf. Sterker nog: ik heb hier nog nooit met iemand (behalve hulpverleners) over gesproken. Dus mocht je mij kennen… Het spijt mij dat je dit moet lezen.)

Help!
Ik wist dat ik ècht hulp moest gaan zoeken toen ik op een zekere nacht in oktober 2013 wakker werd door een nat bed. Ik was 26 en had gewoon in mijn bed geplast. Hallo?! Ik was in een fase gekomen waardoor ik de traumatische bevalling van Emma constant herbeleefde en dus soms in mijn slaap iets liet lopen. Ik vond het te gênant voor woorden. 

Dit kon ik niet aan en voor ik het doorhad stond ik met pyjama en al onder een stromende douche met het scherpste koksmes dat ik vinden kon tegen mijn pols. (Weer sorry…)

Dit was de druppel. Ik had hulp nodig. En wel snel ook. Ik wilde echt niet dood. Ik kon het mijn ouders niet aan doen. Ik wist immers zelf zó goed hoe het was om je kind te verliezen. 

Opname
Ik ging de dag erna gelijk naar de huisarts en deed huilend het verhaal. Ik kreeg een doorverwijzing voor het Delta Psychiatrisch Ziekenhuis en voor ik het wist ging ik een hele maand intern. 

Het was een eenzame tijd, maar dat was deels mijn eigen schuld. Ik had iedereen die nog om mij gaf gevraagd om mij even met rust te laten. Ik schaamde mij zo. Ik schaamde mij voor het bedplassen, maar ook voor mijn actie met het mes onder de douche en de opname. 

Nu denk ik dat het tot zekere hoogte best logisch is dat ik even kortsluiting in mijn bovenkamer had. Het was ook niet niets. 

Toen ik na een maand weer thuiskwam had ik genoeg tools om mijn leven weer op te pakken. Ik stond stijf van de medicatie, maar het hield mij overeind. Langzaamaan begon ik weer in kleur te zien en kreeg ik mijn zin in het leven terug. De herbelevingen namen af.  

Inmiddels is het ruim vijfenhalf jaar geleden dat ik opgenomen ben geweest. De herbelevingen zijn er nog altijd. Ik heb inmiddels ook het stempeltje PTSS, maar ik benoem het eigenlijk nooit zo. Puur ook weer vanwege het stigma dat er aan vast hangt en vanwege het onbegrip rondom het sterven van je ongeboren kindje voor, tijdens of na de bevalling. 

En nu?
Ik heb verschillende behandelingen ondergaan. Ook EMDR, wat vaak aangeraden wordt. Dat werkt nu nog even niet bij mij, ik sta er nog niet helemaal voor open. Het lukt mij ook niet om op commando terug te gaan naar mijn trauma.

Momenteel doorloop ik een coachingstraject dat gespecialiseerd is in rouwen om je overleden kindje(s). Het is fijn. Ik heb er veel geleerd. Ik heb geleerd dat schrijven mijn fijnste uitlaatklep is, dat ik daar kwijt kan wat ik denk en voel. De sessies zijn zwaar, maar het werkt. 

Ik leer langzaam dingen los te laten en ik leer onwijs veel over mezelf. 

Ik ben er nog laaaang niet, maar ik weet dat ik ooit ergens ga komen. Wanneer weet ik niet. Ik geloof erin dat het goed komt.

Ooit.