Het verhaal van Finn | Hoe is het nu?

Het is zondag de 13e 8 maanden geleden. De vraag “hoe is het nu?” krijgen we bijna dagelijks.
Een normale doorsnee vraag maar een vraag die voor mij vandaag de dag nog steeds lastig is om te beantwoorden.
Het leven gaat door. Mensen verwachten dat je “inmiddels” ook gewoon weer gelukkig voort leeft.
Ja we durven weer vooruit te kijken, we maken stappen, en ook wij gaan “gewoon” weer door.
Dat is geen keuze, het moet gewoon.
Ik leer er mee leven maar ik voel nog steeds dezelfde pijn.
Nog steeds dezelfde leegte in mijn hart en soms nog steeds dezelfde handen op mijn keel.
En niemand die je kan vertellen hoe je verder moet. En of je het in rouw wel goed doet.

13 februari lijkt voor mij nog maar zo kort geleden. De film blijft zich in ons hoofd afspelen.
Hoe hij bewoog, hoe hij kreunde. Hoe hij gereanimeerd werd. Hoe hij overleed in Michael z’n armen terwijl hij nog even zijn oogjes opende.
We hebben Finn zien lijden terwijl we niets voor hem konden doen… die onmacht sloopt mij nu nog elke dag.
En dan nog niet te spreken over het schuldgevoel en alle “wat als” vragen die afgelopen maanden gepasseerd zijn.

Ik ben inmiddels aan het re-integreren. Ook op de werkvloer maken we stapjes die voor mij al enorme stappen aanvoelen.
Mijn lach is inmiddels weer oprecht. En ik ben weer in staat om naast het verlies al mijn zegeningen te tellen.
Ik kijk nog vaak achterom maar ik kijk ook weer vooruit.
2019 komt over een kleine 2 maand alweer ten einde. Een voor ons zwart jaar, maar wel 1 met een gouden randje.
Want hoewel we Finn verloren zijn speelt hij toch een hele grote rol in ons leven.
Die rol, dat plekje in ons gezin zal hij altijd houden.

Al met al zou je dus kunnen stellen dat we dus ons best doen om weer gelukkig voort te leven.
We dealen met de pijn en doen wat met de lessen die Finn ons heeft geleerd.
Wees niet boos op dat wat er niet meer is maar wees dankbaar voor dat gene wat er was. En nog is. Want het is allemaal niet vanzelfsprekend.

ONS plekje

Daar is hij dan… ik had een tijd terug al beloofd dat ik Finn zijn monumentje met jullie zou delen. Inmiddels heeft bijna iedereen om ons heen hem gezien dus nu kan ik hem ook hier plaatsen. Onze trots.

We zijn er nogsteeds heel blij mee en zo dankbaar dat zoveel mensen hebben bijgedragen. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel dat voor ons heeft betekend! Dit is naast Finn zn plekje, ook ons plekje. Het plekje op hemelsbreed 300 meter vanaf huis, het plekje tussen school en de BSO. Finn die met dit plekje altijd dicht bij onze andere 3 kinderen is. Verderweg dan we hadden gewild maar toch dichterbij.

Dit is ons plekje waar we altijd samen zijn met de mooiste ster, onze dappere kleine Finn.