Hoe heb ik me zo kunnen laten gaan.

Chips, snoep, chocolade , worstenbroodjes, frietjes en niet te vergeten pizza’s! Allemaal ontzettend lekker maar wat heb ik me hiermee laten gaan de afgelopen tijd. Het cijfertje op de weegschaal wordt steeds hoger. En mijn zelfvertrouwen daarmee steeds lager. De zomer komt eraan maar in een bikini? Ik denk het niet. Eerst moeten die kilo’s eraf. Maar  hoe? Hoe ga ik dat doen zonder weer de verkeerde kant op te gaan.

Mijn weegschaal , ik kan wel zeggen dat ik een haat liefde verhouding met dat ding heb. Maar vandaag is het meer haat dan liefde. Wat zeg ik, het afgelopen jaar was het meer haat dan liefde. Het wordt tijd dat de liefde terug komt. De liefde voor mijn weegschaal maar vooral de liefde voor mijn eigen lichaam. Want die ben ik verloren. De striemen door de extra kilo’s, de vetrol die ik krijg als ik een broek aan trek en vooral het gevoel dat al mijn kleding ‘te klein’ aan voelt. Ik vertik het om grotere kleding te kopen. Daar ben ik dan weer te koppig voor. Ik ga me niet neerleggen bij de overtollige kilo’s. Ze gaan eraf en hopelijk zo snel mogelijk.

Steeds zeg ik tegen mezelf ‘ straks als alles weer normaal is gaan de kilo’s er van zelf weer af’ . En tuurlijk dat zal vast ook zo zijn. Als ik weer ga werken en sporten in laats van in bed liggen hele dagen zullen de kilo’s er ook vanzelf weer af gaan. Maar wanneer is alles weer ‘normaal’ ? Het lijkt steeds langer te gaan duren en ik voel dat ik niet kan wachten tot de tijd dat alles weer normaal is. Ik moet nu aan de slag. Nu de sportschool gesloten is in verband met het Corona virus maakt dat het niet makkelijker. Hardlopen in het bos zit er ook niet echt in aangezien ik momenteel geen auto mag rijden. Dan maar thuis aan de slag. Het buikbankje staat al een tijdje te verstoffen dus die zal ik eens onder het stof vandaan gaan halen. En ook mijn fitnes attributen zijn wel weer toe aan een sport sessie. Thuis sporten vindt ik vaak erg moeilijk. Ik ben iemand die graag gepusht wordt om er volledig voor te gaan. Maar mezelf pushen vindt ik dan weer enorm moeilijk.  

Terwijl ik weet dat ik hier enorm goed in kan zijn. Ik kan mezelf heel goed pushen om te sporten, gezond te eten en ervoor te zorgen dat die kilo’s er af gaan. Dat heeft het verleden me wel laten zien. Vroeger was ik vooral goed in ‘niet eten’ om zoveel mogelijk af te vallen. En nee, die kant wil ik niet weer op. Ik zal hier altijd gevoelig voor blijven dat weet ik. Niet eten, afslankpillen en veel bewegen dat was vroeger mijn manier om weer op gewicht te komen. Maar daar wil ik niet naar terug. Het is dus voor mij de kunst om naar een manier te gaan zoeken om op mijn eten te letten zonder dat ik hierin doorsla. Erg moeilijk aangezien mijn depressie ervoor zorgt dat het pushen van mezelf ontzettend lastig is. Maar nu het gewicht op de weegschaal steeds hoger wordt weet ik dat ik nu echt aan de bak moet voor het echt uit de hand gaat lopen.

Als ik in de spiegel kijk springen de tranen in mijn ogen. Dit is niets nieuws voor mij dit heb ik eigenlijk altijd al gehad. In de tijd dat ik enorm aan het diëten was en zo ongeveer 20 kilo lichter was dan ik  nu ben (ja echt, 20 kilo 😮 ) was ik nog niet blij met mezelf. Ik weet daardoor dat het meer iets is wat in mijn hoofd zit en dat dat moet veranderen. Mijn zelfvertrouwen moet omhoog en ik moet leren van mezelf te kunnen houden anders gaat het nooit goed genoeg zijn. Steeds weer hoorde ik van mensen om me heen over Affirmaties. Door elke dag tegen jezelf positieve affirmaties  te zeggen zou dit op den duur je hersens een soort reset geven waardoor je hersens het ook echt gaan geloven. Interessant dus! Ik heb het een tijdje geprobeerd in de ‘ ik ben’ vorm. Bijvoorbeeld; Ik ben mooi , ik ben slim en ik ben sterk. Dit werkte niet voor mij dit had ik al snel door. Dus nu ben ik aan de slag gegaan met de ‘ jij bent’ vorm. Elke avond zeg ik in mijn hoofd tegen mezelf; Ingenborgh jij bent mooi, Ingenborgh jij bent slim, Ingenborgh jij bent sterk en Ingenborgh jij kunt dit aan. Dit werkt voor mij een stuk beter. Mijn hersens zijn nog niet gereset maar ik merk dat ik dit beter volhoud en ook netjes elke avond doe. In de hoop dat ik op een dag de woorden ook echt mag gaan geloven.  Want pas dan kan ik echt gaan werken aan mijn herstel. Zowel aan mijn herstel van mijn depressie als de problemen met eten die ik al mijn hele leven heb. Of niet eten of teveel eten er zit vaak weinig tussen in. Ik kan totaal doorslaan in gezond en weinig eten maar ik kan tijdens een gezellig weekend mezelf ook helemaal volproppen en gezellig wijntjes drinken.

En hier wil ik een middenweg in gaan vinden. Gezond eten maar ook kunnen genieten op zijn tijd. Want ik weet dat dat mogelijk moet zijn. Maar voor nu…. Even bikkelen om die kilo’s eraf te krijgen zodat ik me weer wat fijner in mijn kleding kan gaan voelen en deze zomer ook gewoon in een leuk jurkje naar buiten kan zonder mezelf te schamen