Humor in de psychiatrie

Ik ben nu sinds 11 jaar werkzaam in de psychiatrie. In deze jaren heel wat heftige maar ook leuke dingen meegemaakt. Hieronder een greep uit een aantal opmerkingen/acties (bedoeld of onbedoeld), die ik de afgelopen jaren heb gehoord/meegemaakt.

 – Een collega zegt tegen iemand met anorexia: “Dan eet je toch wat je lekker vindt”

 – een chirurg die tegen iemand zegt die zich heeft geautomutileerd en gehecht moet worden: “je wilt vast geen verdoving, want je wilt toch pijn voelen”

 – Ik heb ooit een keer een collega het volgende tegen iemand met autisme horen zeggen: “ik wil dat je me aankijkt”. Tja dat werd oorlog.

 – Een patiënt zegt tegen mij dat als ze scheermesjes zou hebben, ze zou gaan snijden. Ik vroeg haar:” Gillette, Wilkinson of een wandeling?” Ze keek me aan, begon te lachen en we hebben een uur gewandeld.

 – Na een verkeerde opmerking tegen een patiënt, maakte deze me duidelijk dat ik mijn borst nat kon maken. Dit nogal letterlijk genomen en met een spuit water haar opmerking uitgevoerd. Hierna was het ijs gebroken.

 – Na 3 weken vakantie schoof ik aan bij de lunch op de groep. Vraagt een patiënt aan mij(hij was opgenomen tijdens mijn vakantie): ” Ben je vanmorgen opgenomen”?

Tot slot nog een grapje: Komt een man bij de dokter: “dokter, ik hoor dingen die anderen niet horen.” Dokter:” dan is er in ieder geval niets mis met uw gehoor”.

 Humor in de psychiatrie is zo belangrijk. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat het gebruik van humor een positieve invloed kan hebben op het lichaam en het psychisch welbevinden van patiënten. Zo kan lachen werken als coping mechanisme en stress reduceren. Het kan het zelfvertrouwen vergroten en psychologische symptomen, gerelateerd aan negatieve ervaringen, verminderen. Ik ben van mening dat het gebruik van humor zeer voordelig kan werken en de vertrouwensrelatie tussen patiënt en zorgverlener juist kan versterken. En daarnaast kan humor zo heerlijk relativerend werken. Zoals Herman Finkers zegt: ” zelfmoord is wel het laatste wat ik zou doen.”

 Met een grote lach zeg ik: tot de volgende blog.