In mijn vorige blog vertelde ik over onze lange weg naar de start van ICSI 1. Op 10 februari 2018 was het eindelijk zo ver en mochten wij beginnen.
Ik begon met 1 keer per dag 1 injectie die mijn hele natuurlijke hormoonhuishouding plat zou leggen. Natuurlijke invloeden kunnen we namelijk nu even niet gebruiken. Heel tegenstrijdig toch wel. Na 10 dagen 1 injectie per dag ging ik naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. Hierbij werd gekeken of alles inderdaad stilgelegd was. Gelukkig was dit ook het geval en begon ik met elke dag een tweede injectie erbij om mijn eierstokken te stimuleren. Een vrouw maakt elke maand 1 (of soms 2) eicellen aan. In het geval van ICSI proberen ze veel meer eicellen te laten rijpen, niet te veel, maar zeker niet te weinig. Idealiter rond de 10 stuks.
Het stimuleren ging prima en na een week mocht ik weer komen voor een echo om te zien wat het gedaan had. Ze zagen 8 eicellen groeien. Omdat ze nog niet de goede grootte hadden mocht ik 3 dagen later opnieuw terug komen. Daar zagen ze 14 eicellen bijna groot genoeg. Een dag later ging ik opnieuw en toen waren daar ineens 24 eicellen. Veel te veel. Teveel eicellen brengt grote risico’s met zich mee, en dus moest ik wat extra onderzoeken om te kijken of mijn lichaam zich in de gevarenzone bevond. Het was erg spannend, maar gelukkig bleek dit niet het geval en werd de punctie gepland.
Op 5 maart 2018 mochten wij ons melden in het ziekenhuis voor de punctie. Met valium, morfine en paracetamol lag ik in de uitslaapkamer te wachten op mijn beurt. Ontzettend spannend, want je hoort de verhalen van andere vrouwen door de gordijntjes heen, niet helpend ;). Vrij snel waren we dan toch aan de beurt. Met de punctie gaat een arts met een echokop waarop een holle naald bevestigd is, via de vagina naar binnen, en prikt dan door de vaginawand heen. Vervolgens prikken ze 1 voor 1 alle eiblaasjes aan en zuigen ze leeg in de hoop dat hier eicellen in zitten. Omdat ik veel eiblaasjes had duurde de punctie zon 20 minuten. Het was erg pijnlijk, maar aangezien ik alle horror verhalen op internet had gelezen was ik voorbereid op het ergste en viel het dan toch wel allemaal mee.
Terug in de uitslaapkamer kwam de arts ons vertellen dat er maar liefst 14 eicellen gevonden waren! Daarnaast volgde ook het goede nieuw dat er voldoende zaadcellen waren om mijn eicellen mee te bevruchten, dus redelijk opgelucht gingen we weer naar huis. Thuis volgende 5 intense spannende dagen wachtend op een eventuele terugplaatsing op zaterdag 10 maart.
1 Comment
Dat lijkt me dus echt helemaal niks, dat je dan de geluiden van de vrouwen voor je kunt horen. Beetje isolatie zou niet verkeerd zijn;). Zoveel eicellen is natuurlijk wel een prachtig resultaat!