IJzige kou

Tekst Noor, Foto Bernice

Diep weggedoken onder een stapel dekens. Buiten schijnt de zon en binnen in huis is het 21,5 graden. En ik, ik heb het koud. IJskoud. Toen ik uit bed stapte, was het eerste wat ik deed een kop koffie zetten. Dat doe ik altijd om de dag te starten. Een beetje warmte mijn lijf in brengen.

Maar naarmate de dag verder loopt, merk ik dat het eten niet wil lukken. Ik pak wat dingen op, die ik moet doen. Maar alles gebeurt op een lege maag. Ik voel me slap en leeg, maar eten…

Er is een gevecht van binnen gaande. Ik weet onwijs goed dat ik moet eten. Want eten is brandstof. En met brandstof kom je je dag veel beter door. Met eten voel je daadwerkelijk die 21,5 graden en niet de ijzige kou. Met brandstof hoef je niet een kleedje over je heen om wat warmte te voelen.

En terwijl ik schrijf, raak ik meerdere keren afgeleid. Mijn gedachten kunnen er niet bij blijven. Die brandstof waar ik het over had, zorgt er immers ook voor, dat ik na kan denken en een normale blog kan schrijven.

Maar alles in me lukt even niet. En met dat wat ik in me heb, wil ik niet toegeven aan het niet eten. Maar ik voel zoveel verdriet en pijn, dat het niet lukt, om daar tegen te eten.

En dus heb ik verloren, alleen verloren.