Ik blijf bij jou , blijf jij ook bij mij?

Liefde, angst en onzekerheid… drie woorden die voor mij samen gaan. Nog nooit was de angst om mijn man kwijt te raken zo groot als nu.  En met ‘nu’ bedoel ik dan de afgelopen 2 jaar en het is nog niet voorbij.

Liefde het is iets wat lastig is. Je houdt van elkaar maar soms (ja ik denk dat dat bij iedereen zo is) haal je het bloed onder elkaars nagels vandaan. Logisch want je deelt het grootste gedeelte van de tijd met je partner. Bij mij is de angst om mijn partner te verliezen eigenlijk altijd aanwezig geweest. Sinds dat het met mij niet goed gaat is dit echter alleen maar erger geworden.

Ik ben een onzeker type. Onzeker over mezelf, over mijn kunnen en zeker ook over de liefde. Het afgelopen jaar was op het gebied van liefde een ware rollercoaster. Eind 2018 plande wij ons geregistreerd partnerschap. Dit zou plaats vinden in augustus 2019, want dan zou ik  (dachten we) al lang weer beter zijn. We plande de dag zelf, daarna een borrel en nog een feest met onze beste vrienden en familie en niet te vergeten ; een weekend Parijs! De stad van de liefde. Maar dat liep even anders. Hoe verder we in het jaar kwamen hoe meer ik begon te veranderen. De angst en onzekerheid die ik had, sloegen om. Ik kwam in een nieuwe fase terecht. Waar ik eerst ontzettend bang was om mijn partner te verliezen, vond ik nu dat hij beter verdiende. Ik stelde hem voor terug te gaan naar zijn ex, stelde hem voor dat ik zou vertrekken uit ons huis. Want ja , hij was echt beter af zonder mij. De angst om hem te verliezen was compleet weg en ik heb hem gesmeekt om opzoek te gaan naar een andere vriendin die beter voor hem zou zijn als ik. Als ik er nu aan terug denk is het natuurlijk bizar maar ja het is wel hoe ik toen dacht.

Het jaar vorderde en ‘De dag’ kwam steeds dichter bij. Even hebben we getwijfeld het af te blazen vanwege mijn toestand maar dat hebben we gelukkig niet gedaan. We hebben wel wat aanpassingen gedaan. De dag zelf was enkel met  onze ouders en mijn beste vriendinnetje en ons feest plande we voor een maand later. Zo had ik in de tussen tijd goed de tijd om bij te komen.

Het was zover ‘onze dag’ het was mooi en fijn en door het kleine gezelschap heb ik zelf ook een beetje kunnen genieten. Een week later gingen we naar Parijs. Nou ja dat was niet zo een slim idee. De metro, het drukke centrum je zult je vast kunnen bedenken hoe ik me daar voelde. De 2 nachten zette we om naar 1 nacht en we gingen lekker weer naar huis. Een paar weken later was ons feest. Inmiddels was ik voor we naar Parijs gingen weer in een nieuwe fase terecht gekomen. Een fase die helaas nog niet is afgelopen. Deze fase is de ‘iedereen is beter af zonder mij’ fase. Een niet zo’n fijne fase als je het mij vraagt. Ons feest geeft mij dubbele herinneringen. Naast dat wij daar vierde dat wij ons aan elkaar hadden verbonden stond het voor mij ook in het teken van afscheid. Dit zou de laatste keer zijn dat ik iedereen bij elkaar zou zien. Ik zwierde dan ook van de ene persoon naar de andere persoon zodat ik zeker wist dat ik iedereen gesproken zou hebben.

In de periode erna gebeurde er veel nare dingen. Hier zal ik verder niet over uitwijken. Mijn man heeft mij in situaties gezien waarin je je vrouw eigenlijk nooit zou willen zien. Maar toch was hij er voor mij. Hij liet mij voelen dat ik wel belangrijk voor hem ben. Dat hij echt niet zonder mij wil. En ondanks dat ik dat tot op de dag van vandaag nog ontzettend lastig vindt om te onthouden probeer ik het wel. Want in de afgelopen periode zijn wij dichter bij elkaar gekomen dan ooit tevoren. We zijn als stel gegroeid kan ik wel zeggen. En ondanks dat het voor mij nog steeds niet te begrijpen is dat hij na al die tijd nog naast me staat ben ik daar wel ontzettend dankbaar voor.

Want ik blijf bij hem , hopelijk hij ook bij mij….