Ik haat calorieën maar ik houd van eten

Het begon allemaal op de middelbare school. 1ste klas om precies te zijn. Ik houd van eten maar door dat ik gepest werd veranderde dit in een haat/liefde verhouding. Waar ik helaas niet zomaar meer vanaf kom.

Zoals ik in mijn eerdere blog al aangaf ben ik gepest vanaf de lagere school tot het einde van het VMBO. Wij woonde in een klein dorpje waar eigenlijk maar 2 keuzes waren voor een VMBO. Mijn keuze viel voor de school die het meest dichtbij was maar dit betekende ook dat veel van de pestkoppen van de lagere school met mij mee gingen. In de 1ste klas van het VMBO gingen de pest partijen verder waar ze op de basisschool geëindigd waren. Omdat het een kleine school was met veel leerlingen die elkaar uit het dorp kenden waren hier ook hogere klassen die mee gingen doen. Ik werd gepest omdat ik ‘lelijk’ was. Om dat te compenseren begon ik met gewicht verliezen. Want als ik iets minder zou wegen zou ik misschien knapper/mooier zijn? Wat moet je anders doen om knapper te worden, aan mijn gezicht kon ik weinig doen dus bleef mijn lichaam over.

Ik ging minder eten. En als ik al iets at dan deed ik dit stiekem tussendoor in de klas. Ik ging echt niet in de aula eten! En dan een vreetzak genoemd worden zeker? Dat ging mij niet gebeuren. Hoe minder ‘opvallend’ ik was hoe minder reden ze zouden hebben om mij te pesten. Ik begon mezelf steeds meer te schamen voor het eten. Ik at of niet of ik had een eetbui en stopte er alles in wat los en vast zat. En soms gooide ik dat er dan weer uit door over te geven. Op een gegeven moment kreeg ik steeds meer controle over mijn eetbuien. Alhoewel, ik had ze nog steeds maar werd dan ontzettend kwaad op mezelf en gooide het gepakte eten meteen weg. Op die manier voorkwam ik dat ik het opat. Om zo min mogelijk op te vallen at ik thuis wel gewoon mee met avond eten. Wel minder. Mijn moeder diëten ook vaak dus dat was ideaal want dan deed ik gewoon mee. Ik begon er steeds beter in te worden en alhoewel ik steeds meer afviel werd ik niet blijer met mijn lichaam. Ik bleef mezelf dik voelen.

Tot een echte eetstoornis is het naar mijn idee niet echt gekomen. Mijn psycholoog noemt het dan ook een ‘eetprobleem’. Na dat ik een keer weg gevallen ben op mijn werk werd ik steeds meer in de gaten gehouden. Eten en gewicht is nog steeds wel een dagelijks onderdeel van mijn leven. Zeker nu ik al +- 1 jaar thuis zit , zeker 6 KG ben aangekomen en weinig sport. Ik val snel terug in mijn oude gewoontes en daar ben ik mezelf van bewust. Dit zal denk ik ook altijd zo blijven. Ik kan ontzettend genieten van lekker eten maar kan mezelf dan ook de rest van de week van alles ontnemen om dit te kunnen corrigeren. Ik ben nu op het zwaarste gewicht dat ik ooit heb gehad en dat is bijna 20 KG zwaarder als in mijn VMBO periode. Ik voel me daar dagelijks ontzettend rot en onzeker over maar weet ook dat als ik straks ‘beter’ ben dat het goed komt. Dat ik weer kan gaan sporten en op mijn eten letten (want daar ben ik nou eenmaal goed in 😉 ) De kunst is dan enkel nog om er niet in door te slaan en in oude patronen terug te vallen