Het is Donderdag. Vandaag hoeft Juul niet naar de kinderopvang dus slaapt zij uit en blijf ik nog even liggen. Ik luister wat muziek en hoor dit liedje van Nielson en nu ik écht luister hoor ik ineens hoe het bij mij, bij ons past. Wat heb ik Jan de afgelopen jaren vaak pijn gedaan en toch staan hij nog steeds naast mij, als een rots zo vast.
‘Pijn? Hoe dan?’ hoor ik je denken nou, laat ik beginnen met het ding waar wij het moeilijkste over kunnen praten. Ik had eens een affaire met iemand terwijl Jan daarvan af wist. Jan is het type “als het goed is voor jou, is het goed voor mij” en dat zei hij dan ook regelmatig.
Je moet weten, 3 jaar geleden zat ik na mijn maagverkleining en alle transformaties die dat met zich meebrengt, diep in een psychose. Een lange, tijdrovende psychose. Ik gooide mijn beste vriendin aan de kant, mijn beste vriend was niet belangrijk genoeg meer en Jan daar wandelde ik zo overheen.
Ik ben niet trots op die tijd, niet trots op al die mensen die ik pijn gedaan heb en heb de afgelopen jaren gevoeld alsof ik, en Jan, er niet over mochten spreken want een affaire overleven daar heerst toch wel een dik taboe over.
Wanneer de een iets niet aanstaat van de ander moet je tegenwoordig gelijk scheiden. Nou, wij dus niet. Er is ruimte voor mijn psychotische momenten in ons huwelijk. Dipjes zijn menselijk en maken niet dat je minder van de ander houdt. Ik was mezelf kwijt en nu, 3 jaar later merk ik dat ik de behoefte heb om erover te praten, erover te schrijven. Mijn affaire was geen fout, maar iets wat ik nodig had. Ik heb spijt dat ik mensen pijn heb gedaan maar geloof sinds deze ervaring niet meer in monogamie. Misschien moeten we de ander soms “gewoon” wat tijd, ruimte en ervaring met een ander gunnen,. Misschien.. Zo voelt het voor mij althans.
Elke keer wanneer wij (vooral ik) aan een zorgverlener vertellen dat ik een affaire heb gehad is het eerste wat zij zeggen “wat goed dat je bij haar bent gebleven”. Ja natuurlijk ben ik blij met de kansen en het vertrouwen dat ik elke dag weer van hem krijg maar wij hebben elkaar ja beloofd in goede én slechte tijden. Is het dan zo gek dat je blijft wanneer het slecht gaat? Wij vechten ons overal doorheen, zelfs door de ergste pijn.
“Pijn gedaan
Geen water bij de wijn gedaan
Nu moeten we blijven slaan
En is het aan de tijd om ons te helen
Als er liefde is, komt het altijd goed
Hoe dan ook…Laat je gaan, ook als het mij pijn kan doen
Hier is er de ruimte voor
We kunnen het wel aan
Hoe mooi is dat, zelfs wanneer het lelijk moet
Geven wij ons zelf niet op en vechten wij ons nader tot elkaar.
Herinner mij als ik vergeet dat liefde bruggen bouwen is
Herinner mij als ik vergeet…Ik herinner jou als je niet meer weet dat liefde bruggen bouwen is
Ik herinner jou als jij vergeet…”
Liefs,
Wieteke
