Laat me slapen, ik ben zo moe.

Slapen….wat wil ik dat graag. Ik ben zo moe , mijn lichaam is op maar mijn hoofd staat nog aan. Een hoofd vol met gedachten. Gedachten waar ik nu niets mee kan. Kon ik mijn hoofd maar uitzetten zodat ik slapen kan.

Het is weer zover. Het is dinsdag avond nou ja eigenlijk al woensdag nacht. Ik kan de slaap weer eens niet vatten. Ik lig in bed met een hoofd vol gedachten. Dingen waar ik nu niets mee kan maar die er wel zijn. Ik draai om, ga op mijn rug liggen en leg mijn handen op mijn buik. ‘Rustig ademen en je daar op focussen’ zeg ik tegen mezelf. Maar helaas mijn gedachten dwalen opnieuw af. Het waait hard buiten en door het open raam hoor ik het fluiten van de wind. Ik probeer mezelf daarop te focussen misschien werkt dat. Het geluid van de wind door de bomen maakt me even rustig maar al snel dwaal ik weer af. Zal ik blijven liggen? Of ga ik eruit? Ik vindt het lastig. Maar ik maak de keus om eruit te gaan.

Beneden is alles donker. Ik zet een klein lampje aan en schenk iets te drinken in. Waarom ben ik zo onrustig? Waar komt dit nu ineens vandaan. Ik denk na over wat ik vandaag allemaal heb gedaan. Brillen uitgekozen bij de opticien, therapie gehad, kledingkast uitgezocht en nog wat spier en yoga oefeningen gedaan. Misschien was dit te veel, misschien komt dit daardoor. Ik weet het niet en eigenlijk maakt het ook niet uit. Ik wil gewoon dat mijn hoofd rustig wordt en ik kan gaan slapen.

Over een paar uur moet mijn man alweer uit zijn bed. Hij begint altijd erg vroeg. Ik zit hier nu al even en de tijd gaat langzaam voorbij. Ik wil slapen maar als ik nu terug ga lig ik waarschijnlijk weer te woelen. En val ik pas inslaap als zijn wekker al weer gaat. Misschien was het toch de therapie?
Ja, misschien is het dat. Er zijn zoveel dingen die ik volgens mijn psycholoog ‘anders’ zou moeten doen. In mijn hoofd weet ik het dondersgoed maar het toepassen….jeetje wat vindt ik dat moeilijk. De moed zakt me weer in mijn schoenen als ik eraan denk. Hoe ga ik ooit beter worden als ik mijn patronen niet kan doorbreken. Als ik de dingen die mij gestrest en onzeker maken niet kan loslaten. Het weten dat ik moet veranderen is niet genoeg, ik moet het doen. Maar hoe dan?

Ik moet dingen ‘gewoon’  veranderen ‘gewoon’ aanpakken word er gezegd. Maar voor mij is dat niet zo gewoon. Jarenlang heb ik de dingen gedaan zoals ik dat doe. En alhoewel ik weet dat die gewoontes en denkwijzen me hebben gebracht waar ik nu ben vindt ik het toch ontzettend moeilijk om ze te veranderen. Mijn psycholoog zei vandaag; Als je echt zou willen , zou je het wel veranderen. Maar is het echt zo makkelijk? Kunnen andere mensen dit dan wel? Wil ik dan ergens diep van binnen toch niet? Mijn hele lichaam schreeuwt dat ik het wil. Want ik wil rust, rust in mijn lichaam rust in mijn hoofd. En die krijg ik enkel als ik verander.

Intussen is er alweer een paar uur voorbij. Moe ben ik nog steeds niet en mijn hoofd staat nog op volle toeren te draaien. Had ik maar een uit knop dan drukte ik hem nu in. Maar helaas die hebben we niet. Dus ik blijf nog maar een poosje zitten tot mijn hoofd mij de rust ook gunt.

Goodnight…