Als je geen psychische problemen hebt gehad is het lastig om iemand te begrijpen die het wel heeft. Dat begrijp ik dan weer ontzettend goed. Ik merk echter op dat veel mensen als ik een paar dagen niet over mijn problemen praat lijken te denken dat het meteen beter met me gaat?
Na een hele periode overdag bij mijn moeder te zijn geweest ben ik sinds kort weer steeds vaker alleen thuis. De scherpe voorwerpen zijn terug gezet en hiermee is mij weer het volledige vertrouwen gegeven. Dit is fijn, hierdoor voel ik mij wat sterker. Dit betekend niet dat er nu nooit meer iets ‘fout’ gaat maar ik merk wel op dat ik hierdoor sterker in mijn schoenen sta. Een paar weken geleden heb ik nieuwe medicatie gekregen waardoor mijn energie level weer iets hoger is geworden. Ik probeer hierdoor vaker naar buiten te gaan en ga soms zelfs sporten.
Toch is het voor mij nog steeds elke dag een gevecht om mijn bed uit te komen. Soms win ik het gevecht , soms verlies ik. Ik ben graag alleen thuis omdat ik het niet fijn vindt als mensen mij continu in de gaten houden of zichzelf ‘anders’ gaan gedragen omdat ze op mij moeten ‘letten’. Hoe goed dit ook bedoelt kan zijn. Nu ik weer wat meer energie heb denken mensen snel dat het hierdoor ook beter met me gaat. Maar de gedachten in mijn hoofd zijn nog steeds hetzelfde. Inderdaad ik heb wat meer energie maar dit maakt ook dat ik mezelf ontzettend kan frustreren om de dingen die ik nog niet kan. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren en ik lig weer in mijn bed te staren naar het plafond. Een hoofd vol met van alles maar toch ook niets.
Mijn omgeving wil zien dat het beter gaat en dat begrijp ik (dit wil ik zelf ook). Maar het niet praten over hoe je je voelt betekend niet automatisch dat je jezelf dan ook beter voelt. Stille wateren hebben diepe gronden wordt er wel eens gezegd. En ik denk ook echt dat dat zo is. Hoe stiller iemand is , hoe meer hij/zij eigenlijk te vertellen heeft. Hoe stiller iemand is hoe meer je jezelf zou moeten afvragen wat er met die gene aan de hand is. Maar ik merk dat dat helaas weinig gebeurt. Je praat niet over je problemen dus zijn ze er niet. Maar dat is natuurlijk niet zo, dat weten jullie ook. Dit is ook de reden dat ik blij ben dat deze website bestaat en ik de eer heb gekregen om blogs voor jullie te schrijven. Want hoe meer we praten over wat er zich in ons hoofd afspeelt hoe meer begrip er kan gaan komen.
2 Comments
Herkenbaar. Het blijft denk ik belangrijk om te ‘werken’ aan de beeldvorming rondom psychisch ziek zijn. Deze website draagt daar mooi aan bij;).
Zo herkenbaar. En ik vind het ook altijd zo moeilijk, als mijn ouders een periode hun schema’s aan moeten passen omdat ik niet alleen thuis kan zijn. Ergens heel lief dat ze het doen, maar het voelt gewoon niet prettig.
En het lijkt inderdaad vaak alsof mensen denken dat het beter gaat als je het er even niet over hebt. Maar het is er nog steeds. Het verdwijnt (helaas) niet zomaar.