Mag ik mijn lijf terug?

Bedenk of je deze blog wilt lezen, wanneer je jouw lijf nog een moeilijk onderwerp vindt. Kies er anders voor om ‘m een keer later te lezen.
Mijn lijf werd steeds een beetje minder. Minder ik. Mijn lijf, waar ik zo vaak op kon bouwen, werd minder. In de spiegel zag ik langzaam mijn lichaam veranderen naar een andere ik. Waar ik nooit mijn botten voelde, staken ze nu uit en zag je overal blauwe plekken van de minste stoten. Mijn polsen werden dunner en steeds meer, werd ik minder ik.

De tijd die voorbij ging, het sloop er zo in. Mijn lijf wat minder werd. Ik vond het ergens helemaal niet erg, hoe mijn lichaam veranderde. De botten die je zag, werden in mijn hoofd aantrekkelijk. Maar met dat ik minder werd, voelde ik me als persoon ook minder worden.

Er was minder Noor op de wereld. Minder om van te houden, minder om geliefd te zijn. Ik verzoop langzaam in truien, alles werd te groot. Ik kon me verstoppen, verhullen, ver weg in alles wat groot was. Bang voor de wereld om mij heen. Bang voor de trauma´s die ik opliep. Bang voor de Noor die ik was en nooit mocht zijn. Dan kon er maar beter geen Noor meer zijn.

Maar ik werd minder Noor door niet te eten, waardoor ik ook niet voelde. Tot de pijn verplaatste naar intense leegte.  Waar ik niet naar verlangde. Want leegte betekende helemaal niets meer. En met de leegte, de mindere Noor en het leven wat me niet aanstond, wist ik, dat het anders moest.

Lief lijf, mag je terug naar mij?
Terug naar hoe je was?
Samen dansen door de straten.
Taartjes eten door de dagen.
Lief lijf, ik hou van jou
Hou jij van mij?

Er zijn ontzettend veel momenten geweest de afgelopen tijd, dat ik alleen maar kon huilen van mezelf. Mijn lijf, die ik terug moet herontdekken. Maar ook mezelf. En die weg ga ik bewandelen. Samen, niet alleen. En dat is fijn.