In mijn vorige blogs schreef ik over de moeilijke weg die wij moeten bewandelen om zwanger te worden. De tweede ICSI-poging was mislukt en vol goede moed begonnen wij aan poging drie. In deze blog vertel ik jullie hoe dit is verlopen.
Onze eerste poging in Duitsland begon na een heerlijke vakantie op Bonaire. Volledig uitgerust en opgeladen gingen we van start. Al na zes dagen hormooninjecties had ik mijn eerste echo om te zien hoe de eitjes groeiden. De eerste echo was goed, er waren eitjes aan het groeien maar nog niet zo veel. Drie dagen later, op een donderdag, mocht ik weer terugkomen. Inmiddels groeiden er een hoop eitjes, maar ze waren nog niet groot genoeg. Om die reden moest ik dagelijks een extra injectie zetten: twee per dag dus. Een paar dagen later, op zaterdag, moest ik terugkomen. Het zag er goed uit en de punctie werd gepland. De woensdag daarna was het zover. Op maandag heb ik nog vier injecties moeten zetten en daarna kon het wachten beginnen.
Op woensdag mochten wij ons om om 9:30 uur melden. Mijn man ging naar een kamertje om zijn deel in te leveren en ik mocht mee naar de OK. Vanwege corona mocht mijn man verder nergens bij zijn en ging hij na zijn taak volbracht te hebben, even naar buiten.
Op de OK werd alles voorbereid: ik kreeg een infuus en pijnmedicatie. Daarna kwam de dokter en werd ik onder narcose gebracht. Ik werd wakker al wandelend naar de uitslaapkamer, dat was een hele rare gewaarwording. Daar lekker bijgekomen met een dekentje. Ik had flink veel buikpijn dus ik kreeg nog wat extra medicatie. Na een kwartier mocht de monitor eraf en kreeg ik een kop thee. Ook kwam de dokter om te vertellen dat er twaalf eicellen waren gevonden! Helaas waren er nog geen zaadcellen en mijn man moest dus nog een keer.
Na een uur op de uitslaapkamer mochten we naar huis en de volgende ochtend zouden we gebeld worden met hoeveel bevruchtingen er zouden zijn. Eenmaal thuis ben ik op de bank gekropen, toch met flink wat buikpijn. Rond 15:00 uur op diezelfde dag ging de telefoon: een Duits nummer en dat betekent vaak geen goed nieuws. Er waren geen zaadcellen gevonden. Ook de tweede keer niet. Het operatief verkregen zaad dat al drie jaar in de vriezer lag, is ontdooid, maar ook daar vonden ze niets levends. Dit betekent dat mijn verkregen eicellen niet bevrucht konden worden. De eicellen hebben ze ingevroren.
Dit nieuws was heel verdrietig. Een half jaar geleden was er nog wel genoeg zaad en nu ineens niet meer. Hoe kan dit?? Volgens de dokter kan zaadkwaliteit fluctueren, dus gaan we het gewoon opnieuw proberen. We hebben echt wel even tijd nodig gehad om dit te verwerken. De kans op een kindje van ons samen wordt steeds kleiner.
Een aantal weken later zijn we tot een plan gekomen. Begin november gaan we in Duitsland nog een poging wagen. Manlief gaat zijn zaad inleveren en mocht er iets gevonden worden, ontdooien ze mijn eicellen en gaan ze die bevruchten. Vinden ze niets? Dan hebben we eind november een second opinion in Groningen. Hier hebben we een half jaar geleden nog wel een poging gedaan waar zaad is gevonden, dus dat biedt ons iets meer ‘’zekerheid’’. Ook hebben we eind november een evaluatie met onze Duitse arts staan over hoe nu verder. Meerdere scenario’s zijn mogelijk, maar eerst nog een maand geduld, dan zal er meer duidelijk zijn.
En om nog even terug te komen op de titel van deze blog, de opmerking ‘dan doe je toch gewoon ivf’ is iets wat ik heel, heel vaak heb gehoord. Helaas lukt bij een groot deel van de koppels ook IVF niet en houdt het dus gewoon op. Je krijgt maar drie pogingen vergoed en daarna is het klaar, of kost het heel veel geld. IVF is helaas geen garantie en gaat gepaard met heel veel teleurstellingen en verdriet.
