In mijn vorige blog vertelde ik jullie over mijn positieve zwangerschapstest, vandaag neem ik jullie mee in de weken daarna tot aan de eerste echo!
Beroerd voelen
Al voor de test voelde ik me beroerd, en dat werd na de test alleen maar erger. Ik meldde me aan bij moeders voor moeders en zo werd het steeds echter. Helaas gaat dit bij mij ook gepaard met enorme angsten. Angst om naar het toilet te gaan en bloed te zien, angst voor krampen. Angst dat het hCG opeens toch uit mij is en ik helemaal niet zwanger ben. Onze dochter zorgde gelukkig voor veel afleiding, maar het was allesbehalve onbezorgd. Het lange medische traject maakt dat ik me extra bewust ben van alle risico’s en van de kwetsbaarheid van een jonge zwangerschap.
De echo
Toen ik zes weken zwanger was had ik het echt zwaar. Ik trok het niet meer. De angst overviel me te vaak en ik koos ervoor om toch nog ietsje eerder een echo te plannen. ’s Avonds om kwart over acht konden we terecht bij een bureau voor pretecho’s. Dood nerveus was ik. Het echoapparaat ging op mijn buik en ik zag het meteen: HET ZIJN ER TWEE! Nog even verder kijken liet ons zien dat de kindjes mooi op de juiste grootte waren en het hartje van allebei klopte. Jeetje wat was dat een bijzonder moment.
Inmiddels hebben we nog een echo gehad en alles ziet er goed uit. Door mijn translocatie hebben we een verhoogde kans op een kindje met het syndroom van Down. Hierdoor mogen we ons binnenkort melden in het ziekenhuis voor prenatale diagnostiek. Weer onwijs spannend, maar wij gaan ook dit positief tegemoet!
