Terwijl ik met tranen in mijn ogen in de keuken sta te koken, besef ik dat deze situatie helemaal niet normaal is. Zojuist heb ik het huis gepoetst, de tafel gedekt en mijn zusje uit school gehaald. Tijd voor huiswerk is er nog niet geweest en ik hou alle ballen hoog. Hoog schrijf ik. Maar met alles in me, weet ik helemaal niet hoe ik alles hoog moet houden. Ik doe maar wat.
Jong was ik, te jong om het huishouden te runnen. Om iedere dag te zorgen voor. Ik overleefde. Stormde door van het een in het ander en haalde mijn studie bijna niet omdat thuis belangrijker was dan het leren voor mijn studie. Maar ik vocht. Vocht om weg te kunnen vluchten van de situatie zoals hij was. Ik als kind – toen nog, hoorde niet in een situatie waarin ik de moederrol overnam. Waarin ik moest zorgen voor.
Vaak gaat er door mijn hoofd, dat ik eigenlijk helemaal niet weet, waar mijn moeder en stiefvader waren. Ze zullen er vast geweest zijn. Maar de rollen waren zo erg omgekeerd. Het voelt als een black-out. Dat wat ik niet meer terug kan halen. Niet eens flarden dat zij er waren om te koken. Om het huis schoon te maken. Om mijn zusje uit school te halen. De enige flarden die ik weet, zijn de flarden van intense ruzies.
En met dat de rollen omgekeerd waren, overleefde ik. Thuis stortte ik me in datgene wat er van me verlangt werd. Doorrennen in het huishouden, mijn zusje en het eindeloze koken. Daar waar ruimte was om huiswerk te doen, maakte ik snel, om soms niet eindeloos achter te lopen. Maar heel veel kon ik er niet aan doen.
Vaak kreeg ik van mijn medestudenten de vraag:’ Had je de trein gemist?’ of ‘Heeft alweer je konijn het huiswerk onder geplast?’. Ik schaamde me ontzettend. Het viel zo op, dat ik treinen miste, omdat ik mijn zusje naar school moest brengen. De samenwerkingsopdrachten, mijn eigen opdrachten – het lukte gewoon niet om het op tijd af te hebben.
Toch heb ik tussen het hoog houden van alle ballen mijn studie weten te halen. Ik ben uiteindelijk uit huis gegaan omdat ik de situatie niet gezond vond. Dat is een strijd geweest. Een strijd van pijn om zoveel achter te laten wat bekend was. Maar ik overleefde. En van dat overleven, wilde ik weer leven maken.
1 Comment
Een volwassene in een kinderlichaam… Ik denk dat bewustwording al heel veel is en ik hoop dat het je helpt om een stap te zetten op weg naar leven in plaats van overleven.