Van het idee dat je door seks te hebben zwanger kan raken ben ik helaas al heel vroeg afgeholpen. Vrij snel was bekend dat dit bij ons niet zo zou zijn. Even ben ik hiervan intens verdrietig geweest, maar al snel ging ik op zoek naar hoe het dan wel zou kunnen. Gek eigenlijk, hoe snel wij dit accepteerden en door gingen. Hoe verder we raakten in het proces, hoe meer we teleurgesteld werden. Wachttijd hier, wachttijd daar. Op consult bij een gynaecoloog, maar eigenlijk hadden jullie bij de uroloog moeten zijn. En weer 2 maanden wachten.
Ik merk dat dit mij de laatste maanden begint op te vreten. Ik heb het werkelijk helemaal gehad. De gevoelens die het bij mij opriep, maakte dat ik steeds vaker denk dat het zo wel goed is. Ik wil deze ellende niet nogmaals mee maken. Door de handdoek in de ring te gooien doe ik daarmee ook automatisch afstand van mijn grootste wens; een gezin met 2 of meer kindjes, want zoals ik eerder schreef; zwanger raken door ”gewoon” seks te hebben gaat niet gebeuren.
Alles wordt voor ons bepaald. Wanneer wij mogen proberen een kind te krijgen en of wij hier wel of niet klaar voor zijn. Er wordt door een maatschappelijk werker bepaald of onze psychische gesteldheid stabiel is en onze gezinssituatie geschikt is. Er wordt bepaald welke medicatie ik elke dag zelf in moet spuiten en hoe laat dit moet gebeuren. Er wordt bepaald dat ik meerdere keren per week 2,5 uur enkele reis moet reizen om mijn voortgang te beoordelen, omdat dit niet in samenwerking met een ziekenhuis in de buurt kan. Ik heb geen invloed in welke pijnstilling ik krijg, ook dat verloopt volgens een vastgesteld protocol. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Behalve dat alles voor ons bepaald wordt, voel ik ook weinig empathie en medeleven. Ik heb soms echt het idee dat ik die elke week meerdere keren in het ziekenhuis kom voor een diepgewortelde wens hetzelfde wordt behandeld als iemand die eenmalig zijn keelamandelen laat knippen. Ik verwacht geen grootse dingen, maar een beetje begrip en medeleven voor de situatie zou al zoveel schelen.
Ik denk dat ik het meest last heb van het gevoel dat ik compleet afhankelijk ben van iemand anders om mijn wens te laten vervullen. Mijn lot ligt in handen van ziekenhuis, want zo voelt het. Het is niet de jumbo of de albert heijn, als het een niet bevalt ga je gewoon naar het ander. Zo werkt het niet. Je moet het doen met wat je hebt.
Ik ben het ziekenhuis intens dankbaar ook, dat zij het mogelijk hebben gemaakt dat wij onszelf nu papa en mama mogen noemen, ondanks dat heel veel artsen dit niet voor mogelijk hadden gehouden. Soms is dit alleen moeilijk om voor ogen te houden als je telkens tegen een muur op loopt.
1 Comment
Die afhankelijkheid van anderen (die inderdaad behoorlijk wat inlevingsvermogen lijken te missen vaak!) lijkt me echt heel erg moeilijk. En inderdaad, iedereen vindt ineens iets van je kinderwens, terwijl niemand zich ermee bemoeit als je zonder hulp van het ziekenhuis zwanger kunt worden. Heel frustrerend. Ik wens je sterkte bij alle afwegingen.