De laatste tijd is het stil geweest van mijn kant. Onze kinderwens is groot, maar de kansen die we hadden werden steeds kleiner. ICSI-poging één had nog een embryo, daarvan werd ik niet zwanger. Poging twee had een embryo en dat liep uit op een vroege miskraam. De derde keer liep finaal mis waardoor er geen terugplaatsing was. Daar schreef ik in deze blog over. Over de vierde poging zal ik nu iets meer vertellen.
Een spannende tijd
We belandden bij een kliniek in Nederland waar echt naar ons verhaal werd geluisterd. We werden serieus genomen en er werd werkelijk alles op alles gezet om een zwangerschap te laten ontstaan van een kindje van ons samen. Er was een goede voorbereiding en met veel hoop startten wij afgelopen januari met ICSI-poging vier. Het was een heftige ronde. Ik maakte extreem veel eitjes en de vraag was of het allemaal door kon gaan. Uiteindelijk vonden ze bij de punctie zeventien eicellen. Het spannendste stuk was het zoeken van zaad, maar na drie keer produceren door mijn man vonden ze uiteindelijk ook genoeg zaadjes. De volgende dag kregen wij te horen dat er acht eitjes waren bevrucht.
De testuitslag…
Vijf dagen na de punctie kregen we een terugplaatsing van twee embryo’s en hoorden we ook dat er nog twee embryo’s werden ingevroren. WAUW! Heel fijn nieuws. De spannende wachtweken konden beginnen. Na de terugplaatsing moet je namelijk tien dagen wachten. Na een dag of twee kreeg ik steeds meer klachten die wezen op een zwangerschap, maar ik besloot toch te wachten met testen. Acht dagen na de terugplaatsing hield ik het niet meer, het voelde alsof mijn menstruatie er aan kwam. Ik was ontzettend verdrietig en om duidelijkheid te krijgen deed ik een zwangerschapstest. Tot mijn grote verbazing kwamen er twee streepjes tevoorschijn! Ongelofelijk! Zo dankbaar en zo blij.
We gaan een spannende tijd tegemoet. Ik heb een genafwijking waardoor een kindje van ons samen ziek kan zijn. We gaan dit uiteraard laten onderzoeken. Maar stap voor stap, nu op naar de eerste echo!
