Wat als je al ruim 30+ bent en je nog steeds snakt naar ouder die er voor je is? Heb je dan iets gemist of stel je je te afhankelijk op? Nu ik moeder ben verschuiven die vragen . Mag ik verwachten dat mijn ouders nog naar mij luisteren? Is de behoefte die ik daarin heb kinderachtig? Ben ik nog steeds een moederskindje? Moet ik nu in therapie?
Het antwoord is vast in alles ja.
Ik denk dat ik niet de enige ben die behoefte aan begrip heeft, aan iemand die een keertje met thee en koek klaar zit om naar je te luisteren. Even luisteren naar hoe jouw dag (en dagen) er uit zien, iemand die klaar zit met een luisterend oor zodat jij je kunt ventileren en weer met een opgelucht hart naar huis kunt.
Helemaal als je het je eigen familie betreft heb je toch op een bepaalde manier goedkeuring nodig. Hun liefde en warmte waren immers enorm van belang toen we nog weerloze en afhankelijke baby’tjes waren.
Het was van belang om te hechten, om te verbinden, om sociaal en emotioneel te ontwikkelen, om te groeien en te bloeien. Om letterlijk en figuurlijk ‘groter’ te worden.
Nu ben je ‘later groot’ en dan? Nu wil je eigenlijk nog steeds de goedkeuring van je ouders. Al heb je een eigen gekocht dak boven je hoofd, werk je en ben je moeder.
Autsch.
Ik denk vaak dat ik mijn verwachtingen bij moet stellen. De ene keer vast meer dan de andere keer. De ene keer zal ik daarin teleurgesteld worden en de andere keer niet.
Ik weet dat mijn vader niet meer kan dan wat hij nu doet. Eerder gaf ik mezelf de schuld van wat ik niet kreeg, daarna verweet ik hem dat hij niet gaf waar ik naar verlangde. Inmiddels weet ik dat hij het niet kan geven wat ik van hem nodig heb. Dat is pijnlijk en domme pech, maar wel de realiteit.
Daarnaast weet ik ook dat ik hem een andere rol in mijn leven moet geven. We vieren geen verjaardagen samen omdat dat ‘hoort’, we zitten niet bij elkaar op de koffie op gebruikelijke andere momenten en we zitten niet bij elkaar aan het kerstdiner.
Iets daar tussenin. Er is een ongeschreven regel die zo ontstaan is. We bellen elkaar niet, we appen. We komen niet onverwacht bij elkaar over de vloer en niet vaak. Zo heb ik mijn weg er in gevonden en zo kan ik het handelen. Ik heb dat nooit zo zwart op wit gezegd maar ik geloof dat hij aanvoelt dat er niet meer in zit.
Dat is verdrietig van beide kanten, maar dit is wel alles wat ik geven kan.
Hoe is dat voor jou? Krijg jij de erkenning die je nodig hebt? Als je hier nee op antwoordt, zoek het asjeblieft niet bij jezelf. Wat je ouders zeggen, doen of juist niet doen, hoeft niet langer jouw leven te bepalen. Jij bent nu volwassen en kiest welke rol zij hebben in jouw leven. Hoe groot mag die rol zijn? Beslissen hun welke relatie je met hun hebt of neem jij die regie? Beslis welke relatie je met hun hebt. Dan bedoel ik niet dat je nu als een opstandige puber op moet staan. Maar denk er maar eens over na, gewoon als volwassen vrouw/man.
