Mamamaandag | Gemis

Maandag is Mamaandag bij maarjezieternietsvan. Eerlijke blogs over moederschap, zwangerschap, wensmoeders of -vaders en álles rondom ouders zijn. De ene keer schrijft iemand van ons eigen team voor dit rubriek. Regelmatig benaderen we ook mensen op instagram om een gastblog te schrijven. Deze week is er een gastblogger aan het woord en zijn de rollen omgekeerd.
Wil jij schrijven voor Mamaandag? Neem dan even contact met ons op via de mail: blog@maarjezieternietsvan.nl

Verzamelend trek ik de schuur leeg. Mijn armen al veel te vol, maar hoe meer spullen ik mee kan krijgen, hoe minder ik hoef te lopen. Ik wil weg van huis. Weg van de plek van moeten, van zijn en doen. Met mijn armen vol, wandel ik naar de geheime plek en bouw ik een hut waar ik me voor een eindeloze tijd schuil houdt.  

Hierboven omschrijf ik kort een van de vele situaties die bij mij plaats vond, wanneer ik weg wilde van huis. Weg van zijn, van moeten en vooral van heel veel. Soms vind ik het moeilijk om er woorden aan te geven, maar met deze blog, besloot ik dat het mag. Dat de woorden er mogen zijn. Dat het verdriet, wat ik iedere dag voel, er mag zijn.

Als ik nadenk over mijn mama, raak ik stil. Stil omdat ik diep van binnen niet weet wie ze eigenlijk echt is. En dat gevoel doet pijn. Niet weten wie ze is, terwijl ze er wel is. Om mij heen zijn er zoveel mama’s die warmte geven aan hun kinderen. Knuffels geven aan hun kinderen wanneer dat nodig is.

Alleen al wanneer ik even huilen moet, verlang ik dat ik kan bellen, om mijn verhaal te vertellen. Om samen te kunnen huilen. Om te delen wat mijn verdriet is.

Maar mijn mama is niet zo’n mama. Iedere dag, iedere moment hoop ik het weer. Maar iedere dag mag ik ook weer weten, dat ik haar niet kan veranderen. Er is zo ontzettend veel gebeurd in onze levens. In die van haar, in die van mij. En dat maakt dat dingen langs elkaar lopen. Dat maakt dat de raakvlakken ver van elkaar vandaan staan.

Ik weet dat dit voor mij een stuk van rouw moet gaan zijn. Maar alleen dat al, doet pijn. Want hoe moet je rouw hebben, als je het zó graag anders ziet. Het is een strijd, een weg vol doornen.

Zoals ik in mijn inleiding schreef, pakte ik als kind dan vaak allerlei spullen bij elkaar. Want dat was makkelijk. Voor even weggaan. Voor even uit de situatie stappen. Maar ik weet dat ik dat met rouwen niet voor elkaar krijg. Ik kan niet uit de situatie stappen. Maar voor nu het aangaan, kan ook nog even niet.