Met dit ‘einde’ had iedereen vrede gehad.

Trigger-warning ; Een eerlijke blog over dat het leven door kan gaan, ondanks het ook anders kan. Besef of je dit wilt en kunt lezen.

Daar lag ik dan plat op de grond. Ambulance broeders bij me en mijn moeder met een angstige blik en tranen in haar ogen. Wat was er gebeurd? Waar was ik ? En wat doe ik hier maar vooral wat doen die mensen hier? Allemaal vragen waar niet veel later een antwoord op zou komen.

Laat ik bij het begin beginnen. Het was een doodnormale dag. Mijn man was werken en ik was thuis wat huishoudelijke klusjes aan het doen. De kattenbak was die dag aan de beurt en aangezien ik mij al een tijdje aan deze bak irriteerde besloot ik mijn moeder te bellen of ze mee ging een nieuwe kattenbak halen.  Ze ging mee, fijn ! Niet veel later kwam ze me ophalen en zijn we naar de winkel gegaan.

Eenmaal daar heb ik nog contact met mijn man gehad i.v.m. het kiezen van de bak. Ik wilde nog even iets pakken en liep bij mijn moeder vandaan terug naar het begin van de winkel. Ik voelde me redelijk  moe maar verder was er niets aan de hand die dag. Het gene dat ik me nog herinner is dat ik gebukt ben om iets uit het schap te pakken. Daarna is het ‘weg’ . Mijn moeder die verderop in de winkel liep hoorde een doffe klap. Toen ze omkeek zag ze iemand voorrover op de grond liggen. In eerste instantie herkende ze niet meteen dat ik het was. Want ja ik val met mijn ‘normale’ postuur en bruine haren nou niet echt op en lag met mijn hoofd naar beneden. Eenmaal bij mij aangekomen zag ze dat ik het was. Inmiddels was ik al flink aan het ‘ schokken en klappertanden’.Mijn moeder ging naast me zitten en het leek erop dat het over was. Maar ik schokte nog 1 keer na. Een heel naar gezicht volgens mij moeder en het eerste wat ze deed was voelen of ik nog een hartslag had. En ja , die had ik nog. Voor  haar een geluk voor mij helaas niet.

Toen ik bijkwam was er inmiddels al een ambulance aan gekomen en zat mijn moeder naast mij. Een enge ervaring vond ik het. Ik heb zelf niets mee gehad van de aanval die ik kreeg en kon mij ook niets meer herinneren. Ik werd wakker en wist niet waar ik was, waarom ik daar was en wie die mensen om mij heen waren. Gelukkig was mijn moeder daar om me wat gerust te stellen. De ambulance broeders waren al snel binnen en ik ben met de ambulance naar het ziekenhuis vervoert. In het ziekenhuis is er bloed afgenomen, een ECG gemaakt en hebben ze mij een tijdje geobserveerd. Door de harde knal bleek ik een botje tussen mijn kaak en oog gebroken te hebben dus werd er een afspraak met een kaakchirurg gepland. Omdat het mijn eerste aanval was was niet bekend waarom dit gebeurden. Er was dus verder onderzoek nodig. Een EEG en MRI werden gepland en na een paar uurtjes mocht ik weer naar huis. Een gebroken kaak en blauw oog rijker maar dat was het zo wel.

Mijn moeder was flink geschrokken en ook mijn man wist even niet waar hij het zoeken moest. Zelf was ik redelijk rustig. Alles moest nog even bezinken. De volgende 2 dagen bleef mijn man thuis en begon alles rustig een plekje te krijgen. Zoals ik al eerder benoemde is het geen geheim dat ik al een tijdje het leven niet meer zie zitten. Deze aanval zette mij hierover enorm aan het denken. Dit had de beste ‘uitweg’ kunnen zijn, het einde van mijn verhaal. Er was misschien verdriet geweest als ik geen hartslag meer had gehad dat geloof ik echt wel. Maar deze natuurlijke uitweg was voor mijn nabestaande en ook voor mij wel de beste geweest. Wanneer ik zelf kies om eruit te stappen is dit extra zwaar voor mijn nabestaande daar ben ik me enorm goed van bewust. Iemand zal mij dan gaan vinden en mijn nabestaande zullen zich waarschijnlijk gaan afvragen of ze iets voor mij hadden kunnen doen om dit te voorkomen. Maar met een natuurlijk einde hadden ze meer vrede kunnen hebben. Maar nee, helaas… ik ben er nog. Ik heb nog een hartslag en de wereld draait gewoon door.

Ondertussen gaat het leven alweer een maand gewoon door , en door alle vorderingen rond om het Corona virus zijn mijn afspraken in het ziekenhuis nu een beetje aangepast. Ik kom uit Brabant en mijn testen waren gepland in het Amphia ziekenhuis. Één van de ziekenhuizen met de meeste Corona patiënten.  Daardoor werd de EEG  uitgesteld, de MRI kon gelukkig wel door gaan. Nu is het wachten op de uitslag. Het kan een eenmalige aanval zijn geweest (die kans is groot) maar er kan natuurlijk ook echt iets niet goed zijn. Dus dat moet worden onderzocht.  Het is nu wachten wat er uit de testen komt en dat doen we dus maar. Ondertussen is mijn leven wel een beetje veranderd. Waar ik na de aanval nog had gehoopt dat mijn hart er mee was gestopt begin ik nu steeds een beetje meer dankbaar te zijn dat ik nog wel leef. Een positieve uitwerking op een hele vervelende situatie. Een aanval op mijn lichaam maar een stukje meer vrede in mijn hoofd.