Mijn grootste vijand ben ikzelf

Steeds weer loop ik er tegen aan. In het dagelijkse leven, in mijn liefdesleven maar ook in mijn herstel.  Ik zit mezelf in de weg , ik ben mijn eigen vijand. Niemand is zo kritisch over mij als ik over mezelf ben. Niemand is zo veeleisend over mij dan ikzelf.  En dat moet veranderen om te kunnen herstellen dat weet ik dondersgoed. Maar hoe versla je je grootste vijand als je dat zelf bent?

Vijand het is eigenlijk best een heftig woord. Ik gebruik het dan ook niet vaak en er is eigenlijk bijna niemand die ik als vijand zie. Behalve mezelf dan. Want jeetje wat kan ik mezelf in de weg zitten. Steeds weer komt het naar voren bij bijvoorbeeld therapie of in het dagelijkse leven. Dingen die niet lekker gaan , dingen die ik zou moeten veranderen om te herstellen ze worden allemaal gedwarsboomd door hoe ik ben. Perfectionistisch , veeleisend , onbegripvol en dan niet naar andere hoor maar voornamelijk naar mijzelf.

Toen ik de diagnose ‘Vermijdende/afwijzende’ persoonlijkheidsstoornis kreeg viel er veel voor mij op zijn plek. Naast het veel van mezelf vragen ga ik namelijk het liefst conflict situaties uit de weg. Zodra ik maar het idee heb dat iemand commentaar op me kan leveren om wat ik doe of hoe ik ben probeer ik de situatie te ontwijken. Ik ben veeleisend over mezelf maar toch lijk ik het in mijn ogen nooit goed genoeg te doen.  En dat heeft me gebracht naar waar ik nu ben ; een 26 jarige vrouw, zonder kinderen, die in de ziektewet zit en bijna niks kan. Want ja zo zie ik het. Ik kan bijna niks!
En tuurlijk als ik realistisch ga nadenken weet ik echt wel dat ik wel wat kan. En weet ik echt wel dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben als ik. En dan vindt ik dus weer dat ik niet moet zeuren. Want wat zijn mijn problemen vergeleken met iemand die bijvoorbeeld in een rolstoel zit of die net een geliefde heeft verloren?  Tja dan stellen mijn problemen in mijn ogen weinig voor.

Continu ben ik op die manier met mezelf in gevecht. Het leven is rot, ik kan niks maar aan de andere kant vindt ik dat ik mezelf niet moet aanstellen want er zijn mensen die het zoveel zwaarder hebben als ik.  In mijn behandeling ga ik hier hopelijk beter mee leren omgaan. Mijn stoornis is voor buiten staanders vaak geen probleem maar het heeft er voor mijzelf voor gezorgd dat ik de lat zo hoog legde dat ik nu Burn-out en depressief thuis zit. Terwijl ik juist nu in de bloei van mijn leven zou moeten staan.  Juist nu volop zou moeten genieten. En juist nu nog de dingen zou moeten doen die ik straks als ik een gezinnetje heb niet zo makkelijk meer kan doen. Maar nee…ik zit thuis breng mijn dagen voornamelijk door in een donkere kamer en vindt maar weinig leuk om te doen.

Maar dat is het leven denk ik dan weer. Het leven heeft zijn ups en downs. Mijn motto is dan ook ; het leven bestaat uit vallen en opstaan, misschien even blijven liggen maar dan weer doorgaan! En dat is dus wat ik doe doorgaan. Vechten voor een betere toekomst. Vechten voor een betere maar vooral lievere IK. En IK die lief is voor andere maar nu na 26 jaar ook eens lief mag zijn voor haarzelf. Niet meer zo veeleisend, niet meer zo kritisch maar gewoon lief. Ik wil van mijn vijand mijn beste vriendin maken.

Wees een beetje lief voor elkaar, maar vergeet vooral jezelf niet.