Mijn herstel is als de zee en het enige wat ik kan doen is met de golven mee.

De zee met zijn golven soms wild soms rustig , ik vindt het fijn om ernaar te kijken. Mijn leven is momenteel als de zee. En ik ? Ik beweeg met de golven mee. Dat is het enige dat ik kan doen. Vechten heeft geen zin. Als er weer een storm komt en de golven zijn wild dan zit ik er midden in.

Mijn herstel gaat met ups en downs. Ik vergelijk het graag met de zee vol met golven. De ene dag is het rustig op zee en voel ik me redelijk goed. Maar het kan makkelijk zijn dat er ’s avonds een storm komt die ik ‘s middags al voel aan komen. En storm op zee? Ja dat gaat er heftig aan toe. Ook bij mij.
In de ochtend kan ik positief zijn en het einde van de tunnel eindelijk weer een beetje zien. Maar in de avond kan dit totaal veranderen en is het einde van de tunnel in nog geen velde of wegen te bekennen.

Het hoort erbij de ups en de downs. Ik weet het. Maar het maakt het zo ontzettend lastig soms. Waar je je de ene dag opzicht best redelijk voelt en iets plant voor een andere dag kan het zo zijn dat het dan alweer helemaal omgedraaid is. Geen energie, geen zin , spierpijn en niet voorruit te branden. Dat is zo ongeveer hoe ik me op zo een dag voel. En dat is dan nog een dag met gewoon ‘hoge golven’. Als er storm is dan weet ik mezelf geen raad.  Deze dagen breng ik vooral door in mijn veilige haven óok wel mijn slaapkamer genoemd. Gordijnen dicht , onder het dekbed en gewoon even helemaal niets. En weet je eerst vond ik dat dit niet mocht maar steeds meer begin ik me er aan over te geven. Deze dagen horen er nu eenmaal ook bij.

Praten over goede dagen vindt ik soms moeilijk. Klinkt misschien gek maar voor je het weet kan zo een goede dag omgeslagen zijn. Langzaam aan durf ik op de betere dagen weer een beetje naar de toekomst te kijken. Dit heb ik tijden niet gekund. Het is positief dat dit nu zo is maar het is geen houvast. Het maakt me bang. Bang voor wat er nog gaat komen. Want wat nou als het straks steeds beter gaat? En als ik dan in november met mijn behandeling mag beginnen ik weer helemaal terug klap. Want die kans is groot dat weet ik. Ik weet dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst. En dat maakt het zo ontzettend eng. Dat maakt het ‘doorgaan’ zo ontzettend moeilijk.

Toekomst… wat een bijzonder woord. Waar ik vroeger de volgende dag voor lief nam is dat nu niet meer. Elke dag voelt als een strijd. En elke dag die ik erbij ‘krijg’ is er weer een de ik overwonnen heb.  Kleine golven, grote golven en enorme stormen, tot nu toe ben ik ze allemaal door gekomen. En dat geeft mij kracht. Kracht dat ik ook de volgende storm zal door komen. En zo niet? Dan kan ik in ieder geval zeggen dat ik er alles aan heb gedaan.  Ik beweeg mee met de golven tot het windstil is of tot het moment dat de golven mij overspoelen en ik door hen wordt mee genomen.