We deden een oproepje aan jou, als lezer om een gastblog te kunnen schrijven. Alladinn schreef een aangrijpend verhaal waarvan je vandaag het eerste deel kunt lezen. De komende drie vrijdagen zul je de volgende delen kunnen lezen.
Leuk om een blog voor MJZENV te schrijven. Ik houd van schrijven, maar nu dat lege witte scherm naar me staart denk ik: hmm, waar wil ik eigenlijk over schrijven? Dan maar eerst een kleine introductie.
Ik ben alweer vijftien jaar samen, waarvan negen jaar getrouwd, met de liefste man. Sinds anderhalf jaar hebben wij gezinsuitbreiding van een lief, klein teckelmeisje. Een positieve wending in ons leven, want die teckel wilde ik al heel lang, maar we hebben ook een onvervulde kinderwens. We hebben de afgelopen jaren flink wat voor onze kiezen gekregen. Daar speelt mijn verleden een grote rol in. Omdat mijn situatie zo uniek is, schrijf/blog ik heel bewust anoniem. Ik wil me vrij voelen alles te kunnen delen, zonder dat het naar mij (of mijn naasten) herleidbaar is. Reacties uit het verleden hebben mij geleerd dat mensen het soms ineens overdreven bijzonder vinden wat ik doe. Ik wil niet apart, of bijzonder zijn. Het liefst heb ik dat mensen mij zien zoals ik ben, wié ik ben. Ik ben ook gewoon maar een mens en iedereen heeft zijn/haar eigen rugzakje.
Zonder teveel in te gaan op details ben ik als peuter ernstig ziek geweest. Wat begon als een griepje bij mijn zussen en mij, sloeg bij mij door naar een levensbedreigende situatie. Ik kreeg geen lucht meer en artsen konden de oorzaak niet vinden in mijn keel. Logisch, achteraf bleek dat het probleem van het zuurstoftekort niet ín mijn luchtpijp zat, maar ernaast. Waarschijnlijk is er een ader naar mijn rechterhersenhelft tijdelijk ontstoken geweest, waardoor er te weinig/geen bloed en daarmee zuurstof naar mijn hersenen kon. Een grote hersenbeschadiging was het gevolg. We hebben het hier over midden jaren tachtig toen ze nog niet de beschikking hadden over de kennis en apparatuur van nu. Het is ook maar de vraag of de uitkomst anders was geweest als ze die wel hadden gehad.
Mijn lichaam zette alles in het werk om te blijven functioneren en het bleek een ongelijke strijd. Artsen hebben me meermaals moeten reanimeren omdat ik een hartstilstand kreeg. Mijn zus heeft me ooit verteld dat ze me eens twintig minuten lang hebben gereanimeerd. Als je een kind dreigt te verliezen doe je er, zeker als arts, alles aan om het te redden. Zoals de eed van Hippocrates ook zegt: men zal geen kwaad doen. Het feit dat ik dit nu schrijf, mag duidelijk maken dat ik het heb overleefd en daar ben ik dankbaar voor. Dankzij vele therapieën ben ik lichamelijk gezien bijzonder goed hersteld. Ik heb een hekel aan de term, maar dat ik nog leef en (bijna) functioneer als ieder ander is een (medisch) wonder. Maar de reddingsactie van de artsen is niet zonder gevolgen geweest. Volgende week vertel ik meer hierover.
De pop die ik vasthoud op de foto moest altijd mee als ik weer werd opgenomen in het ziekenhuis. Ze is voor mij dé belichaming van mij als klein meisje.
1 Comment
Jeetje, heftig. Ik ben benieuwd naar het vervolg.