We deden een oproepje aan jou, als lezer om een gastblog te kunnen schrijven. Alladinn schreef een aangrijpend verhaal waarvan je afgelopen twee weken al deel 1 en deel 2 hebt kunnen lezen. Vandaag is deel 3 aan de beurt en volgende week het vierde en tevens laatste deel van haar verhaal.
Tijdens de sessies met de lichaamsgerichte therapeut kwamen we erachter dat ik als peuter van nog geen drie jaar heel duidelijk heb gevoeld hoe mijn hersenen bezig waren af te sterven. Op dat moment was ik klaar om dood te gaan en dat was ook gebeurd als de artsen mij niet hadden gereanimeerd. De vernietigende pijn die je voelt als je lichaam van binnenuit afsterft, kan ik niemand uitleggen die het niet zelf heeft meegemaakt. Maar probeer je eens voor te stellen dat het innerlijk afsterven zo onmenselijk veel pijn doet, dat je er vrede mee hebt om ‘over te steken’…en dat er dan artsen zijn die je terug naar het leven halen? Het lijdt geen twijfel dat alles in het werk wordt gesteld om een kind het leven te redden. Maar wie beslist er over leven en dood? Artsen? God? De patiënt zelf? Ik was klaar om dood te gaan en ik ben teruggehaald naar het leven. Maar ik leef al bijna 40 jaar met het verlangen naar de dood, terwijl ik nog leef. Of eigenlijk: leef ik met het kleine meisje van toen wat verlangt naar de dood. Haar draag ik voor altijd met me mee. Als je al op zo’n vroege leeftijd met leven en dood wordt geconfronteerd, krijg je geen gezonde basis mee. Zo is er diep lijdzaam verzet tegen het leven terwijl ik nu geen doodswens heb. Je bent niet meer onbevangen, zoals elk kind hoort te zijn. Alles in het leven krijgt een extra lading, die je op die leeftijd nog helemaal niet hoort te kennen. In plaats van dat ik leerde dat de wereld een fijne plek was, leerde ik dat ik vanaf het begin af aan voor alles moest vechten. Dat het leven niet vanzelfsprekend was, dat ik niet op mijn lichaam kon vertrouwen en ik leerde een soort pijn kennen die ik sommige volwassenen nu nog niet eens kan uitleggen.
Dát tekent je als mens
Waarschijnlijk verklaart iedereen me voor gek nu. De dood is taboe, over de dood wordt niet gepraat. Terwijl de dood bij het leven hoort. Wat ik ervaar is een enorme boosheid naar artsen die van mening zijn dat elk leven moet worden gered. Ik ben het daar niet mee eens. Soms is de dood humaner dan het leven. Ik lees steeds meer over mensen die in een soortgelijke situatie zitten als ik, de discussie omtrent euthanasie of de opschuiving vanaf welk aantal weken een baby levensvatbaar zou zijn: het raakt me enorm. Steeds wordt de kwaliteit van leven benadrukt, en is het standpunt ‘het mogen sterven’ onderbelicht. Terwijl ik niet geloof dat ik de enige ben met zulke ervaringen rondom de dood.
