Mijn wens

Wensen. We doen het allemaal. De één zal bij belangrijke momenten in het leven proosten op dat het geluk voor altijd mag blijven bestaan. De ander zal proosten op dat deze barre tijden weer weg zullen ebben. Ieder huisje heeft zo zijn kruisje en zo ook dit huis.

Ieder mens heeft ook zo haar wensen, en dat heb ik ook. Vroeger was mijn wens  ‘nooit meer bang te zijn’. Gelukkig kunnen tijden ook veranderen. Toen ik in crisis raakte, kon ik alleen maar hopen dat ik er ooit uit zou komen. Weer later kon ik alleen maar hopen dat ik ooit uit de instellingen zou kunnen komen. Niet voor een weekendje maar voor áltijd uit de instellingen zijn, dat is wat ik alleen maar kon hopen.
Inmiddels is die hoop, die wens, uitgekomen. Maar zoals bij iedereen, hopen we altijd weer op iets nieuws, we hebben altijd weer nieuwe wensen.

Ik heb een huis, een man, een hond. Zo kan ik nog wel eventjes doorgaan met de dingen die ik wél heb, maar wat heb ik nu nog niet in mijn leven? Misschien beter gezegd: waar hoop ik nog op?
Ik zou bijvoorbeeld in de toekomst heel graag willen trouwen met mijn partner. Trouwen met mijn brandweerman in de brandweerwagen ; wat lijkt me dat geweldig!

We vormen samen met onze hond al echt een gezinnetje. Ik voel me de laatste tijd heel compleet. Tegelijkertijd flikkert er in de verre verte – als een minuscuul hoopje licht – een vlammetje. Dat vlammetje hoop, die hoopt dat wanneer ik ooit stabiel genoeg bent ik een kindje mag gaan dragen. Het zal misschien best een uitdaging worden: een kindje dragen met een autisme- en angststoornis. Ik wil er dan ook niet aan onderdoor gaan. Een lang gekoesterde wens van mij, maar ook van mijn man zal dan in vervulling gaan.
Voor nu zal er nog heel veel werk aan de winkel zijn. Stabiliteit en vertrouwen krijgen in mezelf zijn voor nu de sleutelwoorden.

Mijn marge waarin het goed gaat vergroten. Dat is waar ik nu zo hard mee bezig tijdens therapie. Maar tegelijkertijd ben ik ontzettend hard bezig om de dipjes er te laten zijn zoals ze zijn. Ik probeer ze te zien, zie ze maar eens als wolken, ze komen, maar je hoeft er niks mee. De toppen: ik probeer ze te omarmen en lief te hebben zoals ze zijn. Elke week knok ik voor datgene wat mijn wens is. In de hoop dat ik ooit zoveel verder ben gekomen dan dat ze ooit op de basisschool ons deden vermoeden.