Moeder, maar je ziet er niets van.

Wanneer je mij voor het eerst zou ontmoeten, zou je denken dat ik een hele normale vrouw van 31 ben. Je zou zeggen dat ik vrolijk ben (behalve ’s morgens vroeg, dan heb ik écht een pesthumeur!!), dat ik beschik over een hoge dosis zelfspot en humor en dat ik stikgelukkig ben.

Ik ben tot zekere hoogte ook écht gelukkig. Ik blijf (bijna) altijd positief en probeer zelfs bij tegenslagen de lol ervan in te zien. Ik heb een aantal kanjers van vriendinnen die er altijd voor mij zijn in voor- en tegenspoed en ik heb de mooiste baan met de beste collega’s ever. Ik lach wat af. Het klopt.

En toch… Toch zet ik dagelijks een masker op. Ik sjouw elke dag een mega verdriet met mij mee, maar… Je ziet er niets van.

Masker
Achter die lach schuilt een megagroot verdriet. Het verdriet van een onvervulde kinderwens. Het is in mijn geval niet dat ik niet zwanger kan worden. Ik raak bij wijze van spreken al zwanger van een herenfiets, maar het zwanger blijven is tot op heden niet gelukt. Ik ben moeder, maar je ziet mijn kinderen niet. Mijn kinderen overleden voor, tijdens of na de geboorte en ik heb niet één zwangerschap uit mogen dragen.

Ik moet elke dag weer een manier zien te vinden om hiermee om te kunnen gaan en dat valt beslist niet mee. Overal waar ik kom zijn zwangere, baby’s en kinderen. Ik vind het lastig. Heel erg lastig. Kleine kindjes, groot verdriet.

Delen = helen
Ik ben erachter dat het voor mij heel fijn werkt om mijn gevoelens, gedachtes en verdriet van mij af te schrijven. Eerst deelde ik vaak niet wat ik schreef en hield ik het allemaal voor mezelf. Nu merk ik dat het juist heel therapeutisch is om te schrijven, maar ook om dat wat ik geschreven heb te delen. Ik kan mijn emoties de vrije loop geven, want als ik mijn gevoel moet vertellen, dan zou ik alleen maar kunnen huilen. Bovendien is het –hoe erg het ook is wat ik mee heb gemaakt- onwijs fijn om de woorden “ik ook” te horen. Het is fijn om te lezen dat ik niet gek aan het worden ben, dat wat ik denk en voel er allemaal bij hoort, maar vooral dat ik niet de enige ben die met dit (soort) verdriet rondloopt.

Oh, en ja, ik was mij er echt wel van bewust hoor, dat ik hierin absoluut niet uniek ben. Maar het is gewoon fijn om het bevestigd te krijgen.

Mijn doel
Maar wat is dan mijn doel om als blogster voor ‘#maarjezieternietsvan’ te schrijven? Wat wil ik delen? Welke kant wil ik op? Ga ik delen hoe ik mijn kindjes verloor? Of misschien wat het verlies met mij doet en waar ik allemaal tegenaan loop?

Ik moest er even over nadenken en ik ben deze blog dan ook heel vaak opnieuw begonnen voordat ik wist welke richting het op zou gaan. Ik heb besloten dat het hoe en wat omtrent het verlies van mijn kinderen ‘laat voor wat het is’ en dat ik er gaandeweg steeds iets van deel. Ik denk dat het nu voor mij belangrijker is om te delen waar ik allemaal tegenaan loop.

Ik wil het onzichtbare zichtbaar maken. Het taboe doorbreken en stoppen met het zwijgen, omdat ik zo bang ben voor wat de ander van mij denkt en vindt.

Anoniem
Ik heb beslist dat ik het nog wel lastig vind om ‘uit de kast te komen’ en daarom wil ik graag met één been in de taboesfeer blijven hangen door nog even anoniem bloggen. Ik weet niet, ik kan het niet benoemen. Het is denk ik toch een stukje veiligheid wat ik nodig heb. Ik denk dat ik mij anoniem nog beter kan uiten, omdat ik dan niet de remming van de mening van anderen voel.

Mocht je na het lezen van dit blog vragen hebben, dan kun je die in de reacties altijd stellen.