Nieuwe diagnose, nieuwe behandeling en…..een nieuwe wachtlijst.

Vandaag was het dan eindelijk zover. De behandeling van de afgelopen tijd heeft mij in een dieper dal gebracht dan ik ooit ben geweest. Het is tijd voor iets nieuws. Een nieuwe diagnose, een nieuwe behandeling maar dat betekend ook een nieuwe wachtlijst. En wachten dat is precies waar ik nu niet zo goed in ben.

Daar gaan we dan. Mijn man heeft de middag vrij genomen om met mij mee te gaan naar het adviesgesprek. Eerst wilde ik alleen gaan maar ik weet dat als ik gespannen ben niet altijd alles goed bij me binnen komt. Het is dus fijn dat hij mee gaat. De weg naar De Viersprong lijkt oneindig en dat terwijl het eigenlijk maar een half uurtje rijden is. We zijn goed op tijd dat vindt ik fijn. Ik heb de laatste dagen zo op mijn man zitten hameren dat we op tijd moesten zijn. Maar dat is gelukt.

Na ongeveer 10 minuten in de wachtkamer te hebben gezeten worden we opgehaald. We gaan naar een kantoortje waar nog een andere vrouw zit die ik nog niet heb gezien. Zij blijkt de supervisor te zijn en is eind verantwoordelijk voor het behandel advies. Ik voel me gespannen , weet niet waar ik moet kijken en mijn schouders zitten zo gespannen dat ze pijn doen. ‘ Je bent gespannen he’ wordt er gezegd en dat moet ik beamen. Ze vragen me waarom ik zo gespannen ben. De gespannenheid komt voort uit angst. Angst dat zij mij ook niet kunnen helpen, angst dat zij niet voldoende voor mij kunnen doen. Maar ze kunnen mij helpen zegt ze meteen. Wat een opluchting, een fijn begin van het gesprek.

Er wordt kort stilgestaan bij de testen die ik in december heb moeten doen. Mijn man wordt op de hoogte gebracht van heel het traject en daarna is het tijd voor de diagnose. De diagnose was voor mij niet zo schrikwekkend. Dat ik een persoonlijkheidsstoornis had was eigenlijk al duidelijk het was alleen nog belangrijk te weten welke dan. Uit de test kwam de ‘ Vermijdende/ontwijkende persoonlijkheidsstoornis naar voren. Daarnaast krijg ik omdat ik mezelf pijn doe ook de diagnose ‘kenmerken van borderline’. Ook hier was ik op voorbereid. Mijn psycholoog had me al geïnformeerd dat dit gezegd zou worden puur omdat ik mezelf pijn doe. De vrouw van De Viersprong beaamt dit. Een vermijdende/ontwijkende persoonlijkheidsstoornis dus. Ze begint uit te leggen wat dit precies inhoud. Bij elke zin die ze uitspreekt zie ik mijn man een knikje geven en ik moet zeggen dat ik mezelf hier ook erg in herken. Ondanks dat ik eigenlijk geen ‘stempel’ wilde krijgen valt hierdoor voor mij wel veel op zijn plaats.  Er is zo vaak gezegd dat ik dingen gewoon maar anders moest doen of gewoon maar normaal moest doen dat ik zo ben gaan twijfelen aan mezelf. Maar nu heeft het een naam. Nu blijkt dat het niet zomaar gedrag is wat ik gewoon even moet veranderen. Daar is tijd voor nodig en behandeling en die kunnen ze me gaan bieden.

Het is inmiddels tijd geworden voor het behandeladvies. Er waren eigenlijk 2 opties die het beste bij mij zouden passen. Een interne behandeling (3 maanden) of een deeltijd behandeling van 3 dagen in de week.  Ik heb met allebei de opties rekening gehouden. Ik heb er veel over nagedacht. De interne behandeling zou het beste zijn. Even weg uit mijn vaste patronen en volledig gaan voor herstel. Hierbij zou ik ook het snelste resultaat gaan zien. Maar een min punt is mijn ontzettende heimwee. Hoe ga ik dat doen ? 2×6 weken van huis als ik eraan denk krijg ik de kriebels al. Maar goed de keuze is niet aan mij. Ik ben het meeste bang dat zij mij maar een uurtje therapie per week kunnen gaan bieden. Ik wil zo graag stappen maken maar met zo weinig tijd ben ik bang dat ik niet echt voorruit ga komen. Het advies wordt genoemd; deeltijd behandeling (3 dagen) met schematherapie, individuele therapie, non verbale therapie en groepstherapie. Wat een fijn advies, mijn schouders kunnen weer iets naar beneden. Deeltijd is misschien wel de beste optie. Op die manier houd ik zelf de regie en kan ik gewoon in mijn eigen bed slapen. Het zullen lange intensieve dagen worden maar ik ben bereid er voor de volle 100% tegen aan te gaan. Ze zegt dat er een wachtlijst is en hier was ik al vanuit gegaan. Er zijn tegenwoordig weinig behandelingen waarbij je direct terecht kan en dat je suïcidaal bent maakt voor de wachttijd vaak ook weinig uit. Qua wachttijd waren wij ongeveer uitgegaan van 8 tot 12 weken. Bleek dat even anders te zijn. De geschatte wachttijd voor behandeling is 24 tot 36 weken. Ik voel de grond onder me weg zakken. De tranen rollen over mijn gezicht en ik weet niet meer wat ik zeggen moet. Valt dit me even zwaar. Dat is gewoon dik een half jaar wachten , hoe ga ik die tijd doorkomen? Lukt het mij om sterk te blijven? Hoeveel littekens zullen er in die periode nog bij gaan komen?

De supervisor praat verder maar ik hoor niet meer wat ze zegt. ‘Kom ik nog wel binnen’ vraagt ze dan. Maar nee om eerlijk te zijn komt ze niet meer binnen. Waar de hoop een beetje gestegen was door het behandeladvies is de hoop nu totaal weg.  Ze begint over het reserveren van een bed voor vanavond op de Crisis. Maar nee dat wil ik niet. Ik wil zelf de regie houden. We besluiten dat ik naar huis mag gaan maar dat de huisartsenpost wel wordt ingelicht zodat mijn maan niet alles hoeft uit te leggen als hij belt. We gaan naar huis, eindelijk.

In de auto weet ik niet wat ik moet zeggen. De tranen komen opnieuw op en ik voel me echt ten einde raad. Steeds maar weer spookt er in mijn hoofd hoe ik dit moet gaan doen. Een half jaar lang. Ik weet het even allemaal niet meer. Op de radio hoor wordt verteld over Charlotte die bij het ministerie zit en al 804 dagen op een wachtlijst sta. Wat stel ik me dan aan? Maar jeetje wat vindt ik het ondragelijk om dit nu te horen.  Ik wil de auto uit dus vraag ik of we kunnen stoppen bij het pompstation. Ik loop naar binnen om even wat te drinken te pakken. Maar eigenlijk wil ik gewoon even buiten zijn. Even niet luisteren naar berichten over wachttijden ,over suïcide pogingen en over het GGZ.  Ik wil naar huis….onder mijn dekentje en er de rest van de week niet meer onder uit komen. Maar dat helpt me niet. Dus ik zet mijn masker weer op en tover een lach op mijn gezicht. Ik moet door