Op vakantie, maar die koffer….

Gespannen loop ik door mijn huis. Dan besluit ik een goed kop koffie te zetten, met mijn zusje te skypen en op mijn bed neer te ploffen. We kijken al een lange tijd uit om samen een weekje weg te gaan. Één klein weekje weggaan, wat mij zoveel paniek opleveren. Niet het weggaan uit mijn eigen huis wat paniek oplevert, maar het feit dat ik mijn koffer moet inpakken. We kletsen, maken samen een lijstje en besluiten dat het even genoeg is  voor dan.

Ik kijk er echt enorm naar uit om weg te gaan. Even uit mijn omgeving, tot rust komen en weer opladen. Maar opladen ergens anders dan mijn eigen huis, daarbij moet ik wel een koffer met spullen mee. En dat is nogal een ding. Dat gaat vanuit vroeger terug, de angst om een koffer te pakken. Gevoel van vluchten, weggaan en niet weten of je wel terugkwam.

Daar kan ik eindeloos over schrijven. Maar dat doe ik niet. Ik heb besloten te kijken naar hoe ik het voor mezelf juist haalbaar kan maken, om wél die koffer in te pakken zonder dat het me al te veel paniek op zou leveren. Dus appte ik een vriendin of ze me wilde helpen.

Zo kwam ze, dronken we samen thee, zette we de muziek aan en noemde zij alles op wat ik bij elkaar moest zoeken. Tussendoor namen we even pauze van alles. Ik merkte dat het in mijn hoofd veel deed, maar het was voor een goed doel en we waren al ver op weg. Na het tweede kopje thee gingen we verder en niet veel later was gewoon mijn hele koffer ingepakt. Deze klus hebben we gewoon samen gerockt! Durf jij om hulp te vragen, wanneer het je in je eentje niet lukt?