Verloren zat ik aan tafel bij een vriendin en ik wist niet meer hoe ik mijn leven nog op mijn schouders kon dragen. Zwaar, moeilijk en vol tranen was mijn lijf. Niks hieldt stand. Een dag voordat ik bij die vriendin aan tafel zat, had ik een gesprek gehad met het IHT. Echter raakte er in mijn hoofd zoveel kortsluiting, dat ik toen op dat moment helemaal niet meer wist waar ik een keuze in moest maken.
Om eerlijk te zijn, voelt mijn leven even als een speelbal. Ik word voor mijn gevoel alle kanten opgeslingerd en ik kan er niet uitstappen. Terwijl die speelbal maar aan het stuiteren is, vecht ik tegen stemmen, duistere kanten en vooral veel wat niet goed is. Maar ik moet ook mijn leven leven.
Dus ik bereikte de grens en zag zo mijn leven even van mijn schouders glijden. Na lang nadenken, niet iedere dag terugvallen in oude patronen en honderden tranen, besloot ik voor te stellen aan mijn behandelaren om voor een opname te gaan. Een opname om tot rust te komen, te ontprikkelen, want ik was ontzettend overprikkeld geraakt. Daarnaast wilde ik aan wat doelen werken zodat ik thuis weer terug zou komen in structuur. Dat was immers nul.
En zo werd mijn opname in gang gezet. Het ene telefoontje na het andere, want er moet van alles goedgekeurd worden. En toen het zo ver was, was de drempel om te gaan toch wel ineens bergen hoog. Want man man man, wat is dat lastig.
Ik kan niet beloven er veel over te schrijven, maar wellicht dat er nog een keer een update zal verschijnen.
3 Comments
Zorg vooral goed voor jezelf en laat goed voor jezelf zorgen. Of je erover kunt schrijven, wachten we gewoon af. Sterkte!
Vind het heel knap (en dapper!) dat je ondanks al die zwaarte en zwart dan toch goed kunt zien wat je nodig hebt en wat je doel is.
Heel veel kracht, rust en lichtjes voor jou.
Suus
Wat dapper! Wat goed! Sterkte🙏🏻