Heel even lachen we er om. Denk jij het ook? Denk jij net als wij dat je depressie teruggekomen is? Dan kaats ik de vraag terug met ‘wat verstaan we onder depressie?’ Goed wetende wat het is, maar niet willen dat opnieuw bevestigd wordt, dat ik keihard vast zit aan dat label. Er valt een stilte en dan vallen er tranen over mijn wangen. Tranen van teleurstelling, van het niet weten hoe ik dit had kunnen tegengaan.
En hoe goed ik ook wist wat die depressie inhield, ik lachte het na mijn tranen weg. Samen met mijn spv-er lieten we het even los en besloten we het op te pakken met mijn psychiater. Dan had ik tijd om erover te denken wat ik ermee wilde. Het laten voor wat het was en de dagen blijven aangaan zoals ze waren. Overigens was dat geen optie, want ze werden alleen maar zwarter en zwarter. Medicatie bovenop mijn al te grote stapel. Iets wat ik eigenlijk ook niet wilde, maar wel uit beide keuzes de beste was.
Zo ging er een week voorbij die me behoorlijk onderuit trapte. Ik lag meer in bed dan dat ik op pad was. Vrienden zag ik minder dan normaal en de week leek bijna het dubbele van normaal. Wat kunnen uren dan lang duren. Ik zei afspraken af met ambulant begeleidsters omdat ik ook hen niet wilde zien.
Maar goed, toen zaten we daar, voor mijn depressie. Ik kon benoemen waar alle medicaties voor waren die ik al slikte. De een was voor slapen, de andere voor schimmen. Nachtmerries zouden gedekt moeten worden met weer een medicatie. En momenteel was alles een grote chaos. Voor mij maakte het even helemaal niks meer uit welke medicatie erbovenop gegooid werd. Ik wilde die zwarte rand van mezelf af. Ik wilde niet die eeuwig zwarte gedachten in mijn hoofd.
En zo kwamen we tot de conclusie. Een medicatie erbij, die langzaam opbouwen en dan kijken of we een van de andere eraf konden halen, waarvan ik overtuigd was, dat die werkelijk niets toevoegde. Ik wil die depressie keihard neerslaan. Kapot maken, wegschieten naar een andere planneet. Niet meer bij mij laten zijn. Weg. Heel ver weg. Ik wil mijn leven over nemen. Want hij is van mij.
3 Comments
Oh, wat vreselijk! Heel veel sterkte.
Vervelend maar oh zo herkenbaar. Je kan dit, ik wens je veel liefde en sterkte toe.
Hoi Noor,
Wat een ongelofelijk triest bericht. Maar ook zo herkenbaar. Ikzelf heb ook diverse periodes van depressie gehad en zit ed nu ook weer midden in. Het zal voor de meesten van ons helaas terugkomend fenomeen zijn. Het hoort bij je. De kunst is echter om dit te keren accepteren en het proberen een plaatsje te geven zodat de impact niet iedere keer zo groot is. Ik wens je heel veel kracht toe om ook deze depressie te overwinnen. En dat gaat je ook lukken, daarvan ben ik overtuigd.